افشای یک توطیه از سوی چند بازیکن تیم ملی فوتبال/ پول می دهند و مربی خارجی «درپیت» می آورند

غلامحسین نوریان از وجود یک توطیه در تیم ملی فوتبال ایران طی سال های دور پرده برداشت و بیان کرد که برخی بازیکنان ملعبه دست افرادی شدند و تیم ملی را به منظور حضور در المپیک توکیو، همراهی نکردند.

به گزارش بهار جاودانه، غلامحسین نوریان پیشکسوت 80 ساله ورزش ایران از جمله بازیکنانی بود که برای اولین بار با تیم ملی فوتبال ایران به المپیک رفت. او همچنین سابقه ریاست فدراسیون تنیس را نیز در کارنامه دارد. او که سال ها بازیکن تیم دارایی بوده است از آن سال های شاهین و تاج گفت و از پشت پرده عدم حضور برخی ملی پوشان در المپیک توکیو صحبت کرد. او همچنین از تقابل تیم ملی فوتبال با تیم فوتبال رژیم صهیونیستی در یک تورنمنت چهارجانبه گفت. نوریان به روزهای آغازین حضور بانوان در ورزش کشور اشاره کرد و در عین حال اعلام کرد که پیشنهاد مربیگری تیم ملی را داشته که قبول نکرده است!  

در ادامه مشروح کامل گفت وگوی بهار جاودانه با غلامحسین نوریان آمده است:

در مورد خودتان بگویید. از چه زمانی به ورزش و فوتبال علاقمند شدید؟

بنده متولد 1314 هستم و در منطقه شهباز به دنیا آمدم. آنجا زمین های بایر زیادی بود و بچه ها از این زمین ها به روش های مختلف برای سرگرمی استفاده و ورزش می کردند؛ نخ به درخت می بستند و والیبال بازی می کردند یا با حلبی دروازه درست کرده و مشغول فوتبال بازی کردن بودند. کفش مخصوص یا لوازم به خصوصی وجود نداشت و هر چه داشتیم از طبیعت بود. اکثر مردم با لوازم ورزشی بیگانه بودند و از ورزش فقط رفتن به زورخانه و ورزش باستانی را بلد بودند و کسی با فوتبال آشنا نبود. معمولا طبقات پایین دست این گونه ورزش می کردند و خود ما اصلا کفش ورزشی نداشتیم و با کفش معمولی و بعضا با پای برهنه ورزش می کردیم چرا که از امکانات خاصی برخوردار نبودیم و حتی لباس ورزشی نداشتیم.

زمانی که به دبیرستان رفتم در منطقه امامزاده یحیی معلم ها برای اولین بار ما را به ورزشگاه ها بردند. چون قبلا در محله فوتبال بازی می کردیم، مورد توجه معلم ها قرار گرفتیم و بسیار علاقمند بودیم که به ورزشگاه برویم. زمانی که به ورزشگاه رفتم 14 سال سن داشتم و مرحوم آقای فکری مربی تهران جوان بود. آن جا مورد قبول واقع شدم و از همانجا فوتبال بازی کردن من شروع شد. زمانی که بزرگتر شدم یک رده سنی بالاتر آمدم و چون سابقه فوتبال بازی کردن داشتم خوشبختانه زودتر در بین بازیکنان دسته اول قرار گرفتم و به تیم دسته اول تهران جوان رفتم. همزمان مسابقات دانش آموزی برگزار شد و در این مسابقات نیز شرکت کردم در تیم منتخب آموزشگاه ها انتخاب شدم.

پس از آن به دانشسرای تربیت بدنی رفتم و آرزو داشتم آنجا درس بخوانم و توانستم معلم شوم. معلم ورزش شدم و با ورزش های مختلف آشنا بودم. در ابتدا در تهران جوان بازی کردم و پس از آن با توجه به اینکه آقای فکری مربی هر دو تیم دارایی و تهران جوان بود. بنده و برخی بازیکنان جوان به تیم دارایی رفتیم. آن زمان باشگاه ها به این شکل فعالیت نمی کردند و برخی باشگاه ها فقط در حوزه فوتبال فعالیت می کنند و بعدا تصمیم بر این شد که اگر قرار است به یک مجموعه، باشگاه بگویند، حتما باید در چند رشته ورزشی فعالیت کنند. به مرور زمان تشکیلات سازمان تربیت بدنی نیز کامل تر شد و ما تمامی سلسله مراتب را پشت سر گذاشتیم. دارایی از جمله تیم های قدیمی بودند و چند رییس فدراسیون فوتبال از جمله آقایان مبشر و خبیری در تیم دارایی سابقه فعالیت داشتند.

آقای محب که در تیم دارایی سابق نقش مهمی داشت با آقای فکری صحبت کرد و قرار بر این شد دوباره تیم دارایی تشکیل شود. همان زمان با ما صحبت کردند و با چند بازیکن دیگر به مربیگری آقای فکری تیم دارایی را تشکیل دادند و در مسابقات باشگاهی توانستیم چند مرتبه عنوان قهرمانی کسب کنیم و بنده و مرحوم حاج نصراله به تیم منتخب تهران دعوت شدیم و با تیم ملی به عراق رفتیم. در سال 1334 به همراه تیم ملی با مربیگری صدقیانی با قطار به خرمشهر و پس از آن با قایق به بغداد رفتیم و در زمان ملک فیصل با تیم عراق در بصره بازی کردیم. یک بازی را بردیم و یک بازی را باختیم، آن زمان شرایط برای بازی کردن سخت بود و حتی در خصوص وسیله ایاب و ذهاب نیز مشکل داشتیم و همه چیز در سطح ابتدایی قرار داشت.

با تیم دارایی چند دوره سابقه قهرمانی دارید؟

آن زمان شاهین و تاج تیم های قوی تری بودند و به نوعی فوتبال ایران دو قطبی بود اما تیم دارایی این فضا را تغییر داد و تمامی تیم ها را بردیم و به مقام قهرمانی باشگاه های تهران رسیدیم. با تیم دارایی زمانی که فکری مربی بود به مقام اول و دوم رسیدیم. آقای فکری از شرایط خسته شده بود و بنده در بحث مدیریت تمرینات به عنوان کمک مرحوم فکری فعالیت می کردم و به همین دلیل مورد تایید مدیریت باشگاه و بازیکنان بودم و در سال 1339 مربی تیم دارایی شدم. هم بازی می کردم و هم مربی بودم. آن زمان شرایط فرق می کرد و اینگونه نبود که کادر فنی وجود داشته باشد بلکه تمامی فعالیت ها توسط یک نفر انجام می شد. سال 1340 زمانی که مربی تیم دارایی بودم. همه تیم ها را شکست دادیم و با تیم دارایی به مقام قهرمانی رسیدیم. آن زمان قهرمان تهران به مسابقات قهرمانی کشور راه می یافت. برای مسابقات قهرمانی کشور نیز به اصفهان رفتیم و در آنجا نیز با تیم دارایی قهرمان کشور شدیم.

سال 1359 که سرهنگ مرشدی، رییس فدراسیون فوتبال بود خوشبختانه در تیم ملی تحول شکل گرفت و افراد مسن را کنار گذاشتند و با بازیکنان جوان در مسابقات غرب آسیا به هندوستان رفتیم. تیم های هند و پاکستان و اسراییل در بخش منطقه ای بودند و ما در آن مسابقات به مقام دوم دست یافتیم. به صورت کلی با توجه به مرادوات کمی که داشتیم عموما در همین سطح منطقه ای به مصاف حریفان می رفتیم و یا در رقابت های باشگاهی حضور می یافتیم.

تیم دارایی عمر کوتاهی داشت. روسای سازمان تربیت بدنی که تغییر می کردند هر کدام سلیقه خاص خود را داشتند و در سال 1341 یا 1342 بود که تیمسار خسروانی که رییس باشگاه تاج بود به سمت ریاست سازمان تربیت بدنی رسید و با توجه به اختلافاتی که با برخی باشگاه ها داشتند آن باشگاه ها را منحل کردند؛ تیم هایی مثل تهران جوان، دارایی، شعاع و…

در سال 1341 یا 1342 بود که تیمسار خسروانی که رییس باشگاه تاج بود به سمت ریاست سازمان تربیت بدنی رسید و با توجه به اختلافاتی که با برخی باشگاه ها داشتند آن باشگاه ها را منحل کردند؛ تیم هایی مثل تهران جوان، دارایی، شعاع و…

در مورد تیم شاهین هم عنوان می شود که تیمسار خسروانی نقش داشته است.

خیر انحلال تیم شاهین به تیمسار خسروانی ربط نداشت و مربوط به دوره تیمسار ایزدپناه بود و آن ها را تنبیه کردند. تیمسار خسروانی بعد از تیمسار ایزد پناه آمد.

مشکل آن ها با این تیم ها چه بود؟

اختلاف سلیقه و نادانی. اصلا وظیفه خود را نمی دانستند. نمی دانستند که به طور مثال رییس سازمان تربیت بدنی دیگر رییس باشگاه تاج نیست و رییس ورزش مملکت تلقی می شود و باید به همه باشگاه ها و همه ورزش کشور توجه داشته باشد. دموکراسی وجود نداشت و امکان صحبت کردن نبود. ما دنبال نابودی کسی نبودیم و صرفا اختلاف سلیقه داشتیم. همین انحلال باعث شد بازیکنان ما تقسیم شوند. ما در تیم دارایی شش بازیکن تیم ملی داشتیم و همه جذب باشگاه های دیگری نظیر تاج و شاهین شدند و باعث شد تیم دارایی با آن قدرت نابود شود. روی اختلاف سلیقه و خودخواهی این کار را انجام دادند و کسی هم نبود که بگوید، چرا؟  

پس از انحلال دارایی چه کردید؟

در آن زمان بنده ورزش های مختلفی نظیر تنیس انجام می دادم و رفته رفته شروع به مربیگری تنیس کردم. دوستی داشتم که باشگاه تنیس داشت و از من دعوت کرد و رفتم مربی تنیس شدم. زمانی که به انقلاب نزدیک شدیم همه چیز به هم ریخت. تمامی مربیان جمع شدند و بنده به عنوان رییس فدراسیون تنیس در زمان آقای شاه حسینی انتخاب شدم. دیگر فعالیت فوتبالی انجام نمی دادم و یک نفر مثل من که این همه زحمت کشیده بود و در تیم بزرگی مثل دارایی تجربه اندوزی کرده بود از فوتبال جدا شد و هر کدام از ما در مسیر دیگری گام برداشت.

در مورد تیم ملی فوتبال ایران بگویید.

آن زمان به صورت کلی مسابقات ملی خیلی به ندرت انجام می شود و تعداد بازی ها کم بود. در سال یک یا دو مسابقه برای تیم ملی برگزار می کردند و فک کنم حدود 15 بازی ملی انجام دادم. زمانی که بازی ملی وجود نداشته باشد قطعا تعداد بازی های ملی یک بازیکنان هم کم می شود.

شما موفق شده اید اولین حضور تیم ملی فوتبال ایران در المپیک توکیو را نیز تجربه کنید.

این اتفاق در زمان ریاست فدراسیون فوتبال توسط مبشر به مربیگری آقای فکری رخ داد. در بازی های مقدماتی که با کشورهای دیگر داشتیم اول شدیم و پس از آن به المپیک 1964 توکیو رفتیم.

از بازیکنان تیم ملی بگویید.

برخی بازیکنان باعث اختلافات شدند. از جمله بازیکنان حاضر در المپیک توکیو می توانم به آقایان امیرآصفی، عزیز اصلی، قلیچ خانی، نادر لطیفی و…اشاره کنم.

چه اختلافی؟

تمامی بازیکنان شاهین که تعداد آن ها پنج یا شش نفر بود و به تیم ملی دعوت شده بودند با تیم ملی به المپیک 1964 توکیو نیامدند.

برخی اختلافات و توطیه ها شکل گرفت و برخی روزنامه ها به آن دامن زدند. علاوه بر این مسیولان باشگاه شاهین در آن نقش داشتند. زمانی که یک بازیکن به تیم ملی دعوت می شود دیگر بازیکن باشگاه نیست و متعلق به تیم ملی است. در گذشته برخی روسای باشگاه ها که در مسابقات زحمت کشیده بودند و بازیکن پرورش داده بودند به عنوان پاداش همراه با تیم ملی به کشورهای دیگر می رفتند. به طور مثال می توان به سفر شوروی اشاره کرد.  

توطیه ای که در پشت پرده برخی باشگاه ها و روزنامه ها شکل گرفت، باعث شد تعدادی از بازیکنان تحریک شوند. این بازیکنان که زحمات بسیاری کشیده بودند و حضور در المپیک می توانست در کارنامه آن ها ثبت شود و خانواده این بازیکنان لذت ببرند اما متاسفانه ملعبه دست این افراد شدند و با تیم ملی همراه نشدند. هر چقدر هم که فدراسیون فوتبال تلاش کرد تا این بازیکنان را تشویق و مجاب کند که به مسابقات المپیک بیایند، فایده نداشت و به تحریک باشگاه ها و روزنامه ها تیم ملی را همراهی نکردند.

توطیه ای که در پشت پرده برخی باشگاه ها و روزنامه ها شکل گرفت، باعث شد تعدادی از بازیکنان تحریک شوند. این بازیکنان که زحمات بسیاری کشیده بودند و حضور در المپیک می توانست در کارنامه آن ها ثبت شود و خانواده این بازیکنان لذت ببرند اما متاسفانه ملعبه دست این افراد شدند و با تیم ملی همراه نشدند.

تمامی بازیکنان شاهین که تعداد آن ها پنج یا شش نفر بود و به تیم ملی دعوت شده بودند با تیم ملی به المپیک 1964 توکیو نیامدند. تا جایی که ذهنم یاری می کند این بازیکنان شامل شیرزادگان، بهزادی، برمکی، جاسمیان و… بودند. متاسفانه تیم با قدرت کمتری به توکیو رفت. مبشر یکی از بهترین روسای تاریخ فدراسیون فوتبال و قطعا آقای فکری یکی از بهترین مربیان تاریخ تیم ملی فوتبال ایران بود.

مملکت ما آن زمان منزوی بود و در مسیر مشخصی قرار نداشت و تمامی این اتفاقات برای اولین بار رخ می داد. مبشر و فکری بدون امکانات و با دست خالی و با حقوق کم کار می کردند. روسای فدراسیون ها حقوقی نمی گرفتند و با عشق و علاقه کار می کردند. وطن و مردم باعث می شدند خدمت کنند و دین خود را به کشور ادا می کردند. مثل الان نبود که بخواهند قدم بردارند و بگویند این مقدار پول می دهید؟  

آن زمان بازیکنان سر و پا می دادند و برای فوتبال آسیب می دیدند. برد و باخت برای آن ها حکم زندگی داشت و متاسفانه الان شرایط آن گونه نیست.

از حضورتان در المپیک 1964 توکیو بگویید.

در المپیک تمامی رشته های ورزشی حضور داشتند و ما نیز با سایر رشته های ورزشی به المپیک رفتیم. در گروه ما دو تیم کمونیستی حضور داشتند. یکی از قوانین در المپیک این بود که تیم ها آماتور باشند اما تیم هایی نظیر آلمان شرقی و رومانی کمونیستی بودند و تیم های قوی به شمار می رفتند و به طور حتم در مقابل تیم آماتوری مثل ما پیروزی می شدند. در مقابل تیم مکزیک هم که امروزه یکی از تیم های پر قدرت دنیا است به تساوی یک بر یک رسیدیم در حالی که می توانستیم در این دیدار نیز پیروز شویم. مقابل آلمان شرقی چهار بر صفر و در مقابل تیم رومانی هم یک بر صفر باختیم. با تیم رومانی تا لحظات پایانی هم صفر بر صفر بودیم و در لحظات پایانی گل را خوردیم.  

آن تیم از لحظه شروع تا پایان با مسایل مختلفی از جمله دسته بندی ها، دخالت روزنامه ها و… مواجه بود. در پشت پرده دخالت می کردند که کدام بازیکن باشد و نباشد. آن زمان کیهان ورزشی به عنوان یک رسانه قدرتمند بود و اعمال نفوذ می کرد. شما ممکن است از یک بازیکن خوشتان بیاید و بگویید این بازیکن باید باشد. قطعا بازیکنی که نزدیک بود سفارش می شد و می رفت. دو سه بازیکن را از شهرستان ها آوردند که اصلا در حد تیم ملی فوتبال ایران نبودند و در نهایت هم تیم ملی از بازی های المپیک توکیو حذف شد.

بنده در آن تیم از همه بازیکنان از نظر آغاز حضور در تیم ملی، قدیمی تر بودم و در پست هافبک چپ بازی می کردم. دو پا بودم و بازیکن چپ پا نداشتیم. زمانی هم که مسابقات تمام شد و به ایران آمدم دیگر تیم ملی را همراهی نکردم.

دلیل خاصی داشت که از تیم ملی خداحافظی کردید؟

به تیم ملی دعوت شدم اما به آقای مبشر گفتم دیگر در تیم ملی حضور پیدا نمی کنم. محیط ورزش خیلی آلوده شده بود. یک عده افراد هوچی، بی وطن و افرادی که هرچه در مورد آن ها بگویم کم است، پول می گرفتند و باعث فحاشی می شدند.

30 ساله بودم که از تیم ملی خداحافظی کردم. به تیم ملی دعوت شدم اما به آقای مبشر گفتم دیگر در تیم ملی حضور پیدا نمی کنم. محیط ورزش خیلی آلوده شده بود. یک عده افراد هوچی، بی وطن و افرادی که هرچه در مورد آن ها بگویم کم است، پول می گرفتند و باعث فحاشی می شدند آن در حالی که بازیکنان خانواده داشتند، مادر داشتند، خواهر داشتند و آبروی آن ها مهم بود. تیم دارایی با فضایی که روزنامه نگاران ایجاد کرده بودند  مورد هجمه مردم قرار می گرفت چرا که علیه تیم دارایی بدگویی می کردند و بد می نوشتند و همین باعث شد در اجتماع وجهه خوبی نداشته باشد و مردم نیز برای اینکه تیم دارایی را بکوبند، بازیکنان را می کوبیدند. می گفتند عده ای که تیم ملی را همراهی نکرده اند به علت حضور رییس تیم دارایی در سفر تیم ملی به شوروی بوده است.

بهتر نبود برای اینکه شاکله تیم ملی آسیب نبیند و بازیکنان از تیم ملی جدا نشوند، رییس باشگاه دارایی را در سفر به شوروی همراه با تیم ملی نمی بردند؟

اگر این اتفاق رخ می داد بعد از آن هم این بازیکنان باید تعیین می کردند که چه بازیکنی به تیم ملی دعوت شود، چه بازیکنی به میدان برود و چه بازیکنی روی نیمکت بنشیند. پس وظیفه رییس و مسیول چه می شود؟ آن ها لولو سر خرمن هستند؟ پس چگونه آن زمان باید از مدیرانی که بازیکنان زیادی را پرورش داده و راهی تیم ملی کرده بودند تقدیر می شد؟ آن ها چه کاره بودند؟ آقای خسروانی، آقای اکرامی هم رفته بودند.  

اگر بازیکن تیم شاهین هم بودید کماکان چنین نظری داشتید و مخالفت نمی کردید؟

چرا باید مخالفت کنم. بنده کاره ای نبودم که مخالفت کنم. شما را به عنوان مسیول یک تشکیلات انتخاب می کنند و خوب و بد تصمیم گیری ها نیز با شما است. آن ها در پشت پرده حمایت می شدند و این به ضرر مملکت بود. آن ها باید به عنوان بازیکن وظیفه خود را برای تیم ملی فوتبال ایران انجام می دادند. برای آن ها زحمت کشیده شده بود تا به اینجا برسند. باید آبروی مملکت را حفظ می کردند. مملکت قانون داشت و پس از آن می توانستند هر کسی را که می خواهند بازخواست کنند و بگویند که به طور مثال چرا فلان فرد را با خودتان برده اید؟ مگر در مملکت دادگاه وجود نداشت؟ آن ها هم بازیکن بودند و هم مدعی؟

خیلی از روزنامه ها حقایق را نمی نویسند. با یک بازیکن خوب هستند و شما را به عرش می برند. با یک بازیکن بد هستند و صفات آن بازیکن را بد می نویسند. در تمام دنیا رسانه ها نقش مهمی دارند اما در کشور ما چون حساب و کتابی وجود ندارد، نقش تعیین کننده ای دارند.

مبشر از شما درخواست نکرد که خداحافظی نکنید؟

نه چیزی نگفت. آن ها خودشان هم رفتند. کارهایی می کنند که آدم ها خسته می شوند و می روند.  من از هشت سالگی در فوتبال دویده بودم اما چرا باید یک بازیکن مثل من که ملی پوش بود، کنار می رفت؟ مملکت برای من هزینه کرده بود چرا باید از فوتبال به رشته تنیس می رفتم و رییس فدراسیون تنیس می شدم؟ قطعا این مسیله به دلیل نبود مسیولان دلسوز برای کشور است. باید این همه پول خرج شود و مربیان درپیت خارجی بیاورند و همیشه هم بدهکار آن ها باشند و جریمه شوند. این مربیان هیچکاری برای فوتبال این ممکلات نکرده اند در حالی که مربیانی داخلی با استعداد باید بنشیند بازی ها را ببینید.

بهترین فوتبالیستی که مقابل او بازی کرده بودید؟

فوتبال ورزش فردی نیست و یک رشته گروهی است. تبلیغات و دوست داشتن و دوست نداشتن روزنامه ها بسیار مهم بود و روی تیم هایی که تماشاچی زیادی داشتند تاثیر گذار بودند. بازیکنان تیم ملی هم تراز بودند اما مسعود برومند که بازیکن تیم شاهین بود یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایران بود. هر چند تیم های دیگر نیز بازیکنان خوبی داشتند. خود بنده هم بازیکن شاخص تیم دارایی بودم. آن زمان به ندرت فوتبالیست دو پا وجود داشت. الان همه چیز تمام شده و باید واقعیت ها را بگوییم. تیم هایی نظیر شاهین و تاج سالیان متمادی تیم های اول دوم کشور بودند و به طور هم در قیاس با تیمی مثل دارایی که همگی بازیکنان آن سن و سال زیادی نداشتند، شرایط بهتری داشتند. فوتبال ایران آن زمان مثل الان نبود که همه پول بدهند. در آن زمان مربی ها از جمله آقای فکری از جیب خودشان پول می دادند و توپ و لباس و… تهیه می کردند. آقای فکری دبیر ادبیات مدرسه بود و از جیب خودش برای تهیه لباس، توپ و سایر وسایل هزینه می کرد. این آقا مگر می توانست با تیمسار خسروانی رقابت کند؟ یا می توانست با مربی تیم شاهین که از بازیکنانشان هم پولدار بودند و ماهانه از آن ها پول می گرفتند. یا بچه های تیم تهران جوان همان بچه های طبقات 3  و 4  جامعه بودند و امکاناتی نداشتند! ما مدت ها اصلا کفش فوتبال نداشتیم. این یک نابرابری بین تیم های فوتبال بود. بنابراین به طور قطع آن ها تیم های اول و دوم می شوند چون از بازیکنان بهتری برخوردار بودند اما تیم های نظیر ما سال به سال زمین چمن نمی دیدیم! من روز اولی که در زمین چمن بازی کردم هنوز در ذهنم به عنوان یک خاطره قشنگی باقی مانده. چراباید اینطور باشد؟ مگر ما را مادر نزاییده است؟ این اتفاقات ناجوری است که اگر کسی قدرتمند است تمام امکانات را در بر می گیرد و این موضوع در واقع یک ظلم آشکار است.

فوتبال چه کسی را بیشتر دوست داشتید؟

فوتبالیست های زیادی آن زمان بودند. من با آقای برومند مسافرت رفتم این آقا خیلی فوتبالیست خوبی بود. چپ پا و راست پا، خوب سر می زد و خوب دریبل می کرد و از همه مهم تر آدم خوب و خوش اخلاقی بود. این ها فاکتورهایی است که یک فوتبالیست خوب باید داشته باشد. آن مواقع تبلیغات و شرایط رسانه اینگونه رواج نداشت و در زمان ما آقای امیر عراقی هافبک بسیار خوبی بود که برای تیم شاهین بازی می کرد یا مثلا یکی از بهترین بازیکنانی که در تیم نیروی هوایی بازی می کرد، ناصر حاجی مختار بود؛ حیف از آن فوتبال! خیلی پسر خوب و آقایی بود و زمانی که تیم شان اول نمی شد، زود از دیدها خارج می شدند.

در مورد مسابقات مسکو بگویید.

آنجا تورنمنت نبود و دعوت شده بودیم و تورنمنتی در هندوستان داشتیم. آن زمان تیم های روسیه خیلی تیم های قدرتمندی بودند  و مثلا در سال 1356 در اسپانیا، قهرمان جهان شدند. ما هم به عنوان تیم دارایی 2 یا 3 سفر به شوروی داشتیم و اکثر تیم های ملی و باشگاهی که به روسیه رفتند، باختند. تیم دارایی در باکو  نمایش دلاورانه ای داشتیم و آنها را با نتیجه 4 بر یک شکست دادیم. من مربی دارایی بودم و در ارمنستان با تیم ارمنستان مساوی کردیم. در دونتسک با یک تیم خیلی معروف آن ها مساوی کردیم. سایر تیم های باشگاهی و تیم ملی مقابل تیم های شوروی همه باختند و تنها تیمی که در شوروی برنده شد و نتیجه خوبی داشت، تیم دارایی بود.

در تورنمنت هندوستان چه گذشت؟

تیم های هندوستان، رژیم صهیونیستی، پاکستان و ما بودیم و تورنمنت چهار جانبه انتخابی مقدماتی برای المپیک بود. تیم رژیم صهیونیستی در سال 1958 در بازی های آسیایی توکیو، تیم ایران را با 5 گل شکست داد و با نگاه تحقیر به ما نگاه می کردند. اکثر بچه های تیم ما جوان بودند. ما باید 8 تا 9 گل می زدیم ولی سه گل به ثمر رساندیم … متاسفانه دایما سوء مدیریت باعث می شد ما به نتیجه نرسیم و مسابقات دو دوره ای بود. در دور اول که رژیم صهیونیستی را شکست دادیم، فکر می کنم در دور دوم با پاکستان بازی کردیم و تیم ما اصلا مربی نبرده بود! خود رییس فدراسیون تیم را  ارنج کرد. ارنجی که انجام داد، ارنج تیم اول نبود و به هندوستان و پاکستان باختیم و نباید برخی بازیکنان را در پست هایی قرار می داد که تخصص نداشتند. آن موقع هم سیستم بازی W بود. بک وسط، بک کنار و اینطوری ارنج می کردند. به آن دو تیم اول باختیم. با اینکه دور اول را ما بردیم اما مقابل دو تیمی که در دور دوم از نظر سطح بندی پایین تر بودند، شکست خوردیم. رژیم صهیونیستی 8 امتیاز و تیم ما 7 امتیازی شد. این ها همه برای سوء مدیریت بود و در بازی دوم به هندوستان و پاکستان، باختیم.

نتایج شما در دور دوم چگونه بود؟

2 تا را بردیم و با رژیم صهیونیستی مساوی کردیم. بازی اول 3 بر صفر برنده شدیم اما در بازی دوم مساوی کردیم و تیم اول آنجا را ما بردیم.

چه تیمی اول شد؟

رژیم صهیونیستی در آن گروه اول شد و ما دوم شدیم. فقط تیم اول صعود می کرد.

بعد از خداحافظی با فوتبال به فعالیت در رشته تنیس پرداختید و 5 سال رییس فدراسیون تنیس بودید. آیا بلافاصله بعد از خداحافظی و جدایی از فوتبال به عنوان رییس فدراسیون تنیس انتخاب شدید؟

خیر من بعد از انقلاب رییس فدراسیون تنیس شدم. من در آن زمان هم که فوتبال بازی می کردم به عنوان مربی تنیس فعالیت داشتم.

در چند سالگی به عنوان رییس فدراسیون تنیس انتخاب شدید؟

فکر می کنم حدود 40 سال سن داشتم.

چه اتفاقی افتاد که به عنوان رییس فدراسیون تنیس انتخاب شدید؟ چه کسی به شما پیشنهاد داد؟

به یکباره از آسمان آمدند و ما را به آنجا بردند! من در رشته های مختلف ورزشی کار می کردم چون شغلم دبیر ورزش بود. من در اردوی المپیک که بین همه قهرمان ها مسابقه پینگ پنگ گذاشتند رتبه دوم را کسب کردم. در اینجا من ضمن فوتبال، تنیس هم بازی می کردم. یکی از فوتبالیست های هم دوره ی ما که خداوند رحمتش کند، یکی از قهرمانان تنیس بود. من با این ها می رفتم و تنیس بازی می کردم. دوره مربی گری دیدم چون شغلم ایجاب می کرد و کم کم در آنجا من که شغلم مربی ورزش بود، معلم تنیس هم شدم. معلم تنیس که شدم بعد از انقلاب همه چیز بهم ریخت. تمام مربی ها جمع شدند و من به عنوان منتخب مربیان انتخاب شدم.

بعد از انقلاب مدیریت تنیس به صورت یک هیاتی شد که من آن هیات را اداره می کردم. زمان آقای داوودی شمسی که به عنوان رییس سازمان تربیت بدنی انتخاب شد، آقای شاه حسینی به من گفت بیا و به عنوان رییس فدراسیون فعالیت کن چون رییسش رفیق من بود اما در نهایت آنها اختلاف پیدا کردند و من نرفتم. آقای راغفر که رییس فدراسیون فوتبال شد بنده را برای مربیگری تیم ملی خواستند. من گفتم چرا من مربی باشم؟ گفت ما تحقیق کردیم و تصمیم گرفتیم. گفتم حسین جان من سالیان، سال است که از فوتبال دورم و بازیکنان را نمی شناسم و همینطور بازیکنان مرا نمی شناسند. هم برای من و هم برای فدراسیون و هم برای فوتبال بد است. بعد از این صحبت ها آنها رفتند و آقای حبیبی را آوردند. وقتی که دوباره آقای راغفر به عنوان قایم مقام سازمان تربیت بدنی و جانشین آقای داود شمسی انتخاب شد من را برای ریاست تنیس خواستند.

نمی خواستم فقط رییس باشم چرا که من مملکتم و مردمش را دوست دارم و گرنه آن موقع، هر بلایی سر تیم ملی فوتبال می آمد، من می توانستم بگویم بیخیال و فقط مربی تیم ملی باشم. اینقدر خودخواهی نداشتم که این کارها را بکنم و مربیگری را بگیرم. خیلی از مربیان فوتبال شاگرد من بودند. اینگونه بود که به عنوان رییس فدراسیون تنیس انتخاب شدم.

آن زمان ها تیمی برای برگزاری اردو به خارج نمی رفت و ما اولین تیمی بودیم که به خارج از کشور رفتیم. شما تا حالا در مملکت ندیده اید که قیمت یک کالایی بالا برود و بعد آن قیمت را پایین بیاورند. آن موقع تنیس بدنامی داشت، می گفتند تنیس ورزشی گران و برای پولدارها است. قیمت های زمین همه باشگاه های تنیس را پایین آوردم. قیمت یک ساعت بازی در زمین تنیس انقلاب 60 تومن بود که آن را 40 تومن کاهش دادم. قیمت یک ساعت زمین تنیس امجدیه را به 10 تومان کاهش دادم. آن زمان توپ تنیس نایاب بود و ما به انبار تربیت بدنی رفتیم و بعد از جستجو در آن جا، یکسری توپ بود که آن ها را توزیع کردیم و با قیمت ارزان به بازیکنان فروختیم. شما سن تان به آن موقع نمی خورد. ورود توپ آن زمان ممنوع بود. من خیلی کارها برای فدراسیون تنیس انجام دادم. چون رزومه من رزومه درستی بوده است.

من باعث شدم خانم ها وارد رشته تنیس شوند. خانم ها در ابتدای انقلاب اجازه نداشتند که در رشته های ورزشی شرکت کنند. من با رییس سازمان تربیت بدنی بحث کردم و گفتم نصف مملکت ما خانم هستند. این ها باید ورزش کنند. بنابراین برای اینکه از نظر اسلامی موجه باشد بانوان تنیس باز را به داخل سالن های ورزشگاه انقلاب فرستادم. وارد آن سالن ها که شدند این رشته همگانی شد. رشته های دیگر هم از این موقعیت استفاده کردند و حضور خانم ها همگانی شد. حق هم بر این بود.

خانم ها در ابتدای انقلاب اجازه نداشتند که در رشته های ورزشی شرکت کنند. من با رییس سازمان تربیت بدنی بحث کردم و گفتم نصف مملکت ما خانم هستند. این ها باید ورزش کنند. بنابراین برای اینکه از نظر اسلامی موجه باشد بانوان تنیس باز را به داخل سالن های ورزشگاه انقلاب فرستادم. وارد آن سالن ها که شدند این رشته همگانی شد. رشته های دیگر هم از این موقعیت استفاده کردند و حضور خانم ها همگانی شد. حق هم بر این بود.

آیا مادر و خواهر شما نباید ورزش کنند؟ مسبب این موضوع من بودم. آیا شما در روزنامه ای دیدید که بگویند باعث و بانی فلان کار من بودم؟ یا اطلاع رسانی کنند که من رفتم با رییس تربیت بدنی دعوا کردم؟ رادیو، تلویزیون و روزنامه هیچ کدام چیزی ننوشتند. از این صحبت ها و حسادت ها باعث می شود خیلی چیزها گفته نشود. ما در تاریخ ورزش داریم که مثلا کدام تیم از چه تاریخی به وجود آمده یا قهرمان شده اما الان شما آمدید و در مورد این مسایل مثل دعوا و این موارد صحبت می کنید.   یکسری آدم ها در این ممکلت، تاریخچه ورزش بودند که مُردند. یک نفر نیامد ببیند این فوتبال و والیبال  مملکت از کجا آمده و چه کسی باعث و بانی اش بوده است؟ ما که همواره در ورزش چوب اختلافات و خودخواهی ها را خوردیم. نه تنها در ورزش در جاهایی دیگر که ما شاهد هستیم هم همینطور و بر اساس لیاقت نبوده است.

آیا تلاش برای حضور بانوان در رشته تنیس برای شما حاشیه ای داشت؟

حاشیه نداشت. چون من از جنس این کار بودم. البته من تمام روزها رییس نبودم که آنجا بنشینم و دنبال رفع مشکلات و پیشبرد کارها باشم. به همه باشگاه ها سر می زدم. همه جا را نگاه می کردم. از اهالی تنیس هم بپرسید به شما می گویند که من همه جا می رفتم. ورزش تنیس را برای مربیان و بازیکنان ارزان کردم. من کاری کردم که اعضای طبقه پایین جامعه و بچه خود من هم بتواند بازی کند. آن موقع ها هر آدمی نمی توانست تنیس بازی کند. این کارها را انجام دادم و ارزان هم کردم. من پای آدم های دیگر هم به تنیس باز کردم. آن موقع یک عده خاصی ورزش تنیس  را انجام می دادند.

ما در تنیس مانند فوتبال مستعد نیستیم. آیا این موضوع درست است؟

در تنیس بله. تا این رشته ورزشی حرفه ای نشود راه به جایی نمی بریم. الان این بازیکنانی که در تنیس دنیا می بینید همیشه کوله روی دوش شان است. بازیکنان تنیس شب و روز، دنبال تنیس هستند. اما در ایران هم باید برویم کار کنیم و خرج خانه بدهیم و هم ورزش کنیم. این ها با یکدیگر همخوانی ندارد و ما نمی توانیم با دنیا برابری کنیم. آن هایی که هستند در حال حاضر روزانه 4 یا 5 ساعت تمرین می کنند. این تنیسورها دایما به این کشور و آن کشور می روند. همچنین آن ها اسپانسر دارند و مورد حمایت قرار می گیرند که اگر به فلان کشور رفتند لباس، کفش و تجهیزات شرکت آن ها را استفاده کند. ورزشکاران حرفه ای برای تمام تجهیزات پول می گیرند. در ضمن شرایط الان با گذشته متفاوت است. در حال حاضر دنیا اینگونه است اگر بخواهید به هر رشته ورزشی بروید از شما آزمایش بدنی می گیرند که متوجه شوند عضلات شما برای این ورزش مناسب است یا برای یک رشته دیگر؟ آن زمان عوامل محیطی در ورود آدم ها به ورزش کارساز بود. مثلا خانه من در نزدیک زمین فوتبال بود من فوتبالیست می شدم. شما کنار خانه تان استخر بود و شناگر و اگر در محله زندگی تان سالن یا زمین والیبال بود، والیبالیست تبدیل می شدید. ما از خیلی چیزها عقب بودیم و حتی الان هم عقب هستیم.

آیا برای ورود بانوان به تنیس، مخالفت هم شد؟

خیر. چون من یک آدم شناخته شده بودم. رییس فدراسیون مرا می شناخت. چون آن ها فوتبال ما را تماشا می کردند و ما را می شناختند. وگرنه ما را در زمین راه نمی دادند. رفیق من تنیس باز بود که به آنجا رفتم. بچه های کوچک تنیس می آمدند و برای آن ها برنامه بدنسازی داشتیم. ما برای آن تشکیلات شناخته شده بودیم.

شیرین ترین خاطره شما در ورزش.

ورود ایران به المپیک. المپیک برای مردم مثل مکه می ماند. این موضوع برای مردم خیلی با اهمیت و ارزشمند است. به همین خاطر در گذشته خیلی بگیر و ببند برای آماتور یا حرفه ای بودن ورزشکار وجود داشت. در آنجا تمام ملیت ها و  همه رنگ ها حضور دارند. بارها ازدواج ها میان ورزشکاران با ملیت های مختلف در المپیک شکل گرفته است. ورزش برای همبستگی است. ورزش زبان نمی خواهد. همین که برای ورزش لباس خودتان را عوض کنید با همه این ها آشنا می شوید. بدون اینکه نیاز باشد، وقت بگیرید و صحبت کنید. باید افرادی را به عنوان مسیول ورزش انتخاب کنید که قدر این موضوع را بدانند و خودشان ورزشی باشند و در ورزش عرق ریخته باشند. ما متاسفانه این چیزها را نداریم. برای مثال اگر کسی بیکار باشد و کاری نداشته باشد به او می گویند و رییس فدراسیون می شود. اصلا شما نگاه کنید و ببینید چه کسی مدیر ورزشی می شوند؟

اگر کسی بیکار باشد و کاری نداشته باشد به او می گویند و رییس فدراسیون می شود.

خیلی از روسای سازمان تربیت بدنی در گذشته ارتباطی با ورزش نداشتند، روسای فدراسیون های ورزشی که جای خود! این ها به چه معنی است؟ مثلا شما می خواهید جو بکارید، گندم به عمل می آورید؟

تلخ ترین خاطره ورزشی شما.

مسابقه ای که به دلیل نبود بچه ها 4 گل از آلمان شرقی دریافت کردیم. تیمی که به مسابقات رفت، دایم نگران بود. ما در اردوهای قبلی دایما در جو اردو شادی و بزن و بکوب داشتیم اما وقتی از المپیک بر می گشتیم در آن ماشین انگار همه پدرشان فوت کرده بود و همه در غم بودند.

گل ملی هم داشتید؟

خیر نداشتم.

و کلام پایانی…

ابتدا باید از شما تشکر کنم که زحمت کشیدید به اینجا آمدید و یکسری حقایق را برای مردم و آیندگان روشن کردید. در این مواردی که عنوان شد هیچ گونه تعصبی نسبت به چیزهایی که گفتم نداشتم. من 2 چیز را در درجه اول دوست دارم؛ مملکتم و آدم هایش را. بارها پیش آمده که من در تنیس  به خارج بروم و امکاناتش را هم زیاد داشتم چون در تنیس فعال بودم اما گفتم من برای این مملکت و وطنم هستم. من باید این مملکت و آدم های این مملکت را دوست داشته باشم. دوست داشته باش تا دوستت داشته باشند.   من شما و بچه هایم را دوست دارم.

پایان خبر بهار جاودانه