عادت مخصوص «حاج قاسم» در عملیات های دفاع مقدس

حجت الاسلام  غلامحسین بشردوست از روزهای فتح خرمشهر می گوید: رو به روی سه راهی جفیر، قاسم سلیمانی، فرمانده لشکر 41 ثارالله را در جلوی امامزاده عباس دیدم. از خوشحالی خندیدیم و همدیگر را در آغوش گرفتیم.

به گزارش بهار جاودانه، بهار جاودانه نوشت: حجت الاسلام  غلامحسین بشردوست فرمانده قرارگاه کربلا در دوران دفاع مقدس، در بخشی از کتاب تاریخ شفاهی خود با عنوان «غروب روز ششم» که به تازگی توسط مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس منتشر شده است، به بیان خاطرات خود از  عملیات بیت المقدس و فرماندهی در کنار سردار سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی پرداخته است. دربرشی از این کتاب که مربوط به ایام فتح خرمشهر است، آمده:

در این عملیات، من به عنوان عنصر عملیاتی قرارگاه قدس، نظارت بر عملیات لشکر 41 ثارالله به فرماندهی قاسم سلیمانی را عهده دار بودم.

این لشکر، به همراه تیپ 57 ذوالفقار ارتش که فرمانده آن آقای علی یاری که آدم باشخصیت و محترمی بود و خوب هم فرماندهی می کرد، به طرف حمیدیه، روبروی کرخه کور عمل می کردند.

ماموریت قرارگاه ما، عملیات در مقابل لشکر 5 و 6 عراق در محور جفیر، کرخه کور و طلاییه بود.

یگان های تحت امر قرارگاه مرکزی کربلا، که پس از اعلام رمز عملیات وارد عمل شدند، فهمیدند هیچ نیرویی در مقابلشان نیست! گویی دشمن به حمله ما پی برده و منطقه را از دو لشکر 5 و 6 تخلیه کرده بود.

سوالات زیادی در ذهنم بود و از خود می پرسیدم که هدف دشمن از این عقب نشینی چه بوده و قرار است در آینده چه کاری انجام دهد؟ برای هیچ کدام از سوالاتم پاسخی نداشتم، ولی بر خدا توکل کردم و گفتم ان شاءالله ما پیروز خواهیم شد و این عقب نشینی، از ترس آنهاست.

بعد از چند روز، تصمیم گرفتم به خط مقدم درگیری بروم. با جیپ، از جاده ای که عمود بر کرخه کور بود، حرکت کردم و تا نزدیکی های سه راهی جفیر رفتم. گلوله های توپ بین دو جبهه ردوبدل می شد و گلوله توپ و یا خمپاره در اطرافم به زمین می نشست.

رو به روی سه راهی جفیر، قاسم سلیمانی، فرمانده لشکر 41 ثارالله را در جلوی امامزاده عباس دیدم. از خوشحالی خندیدیم و همدیگر را در آغوش گرفتیم. چقدر از دیدن قاسم آن روز و در آن موقعیت حالم خوب شد.

از او سوال کردم وضعیت نیروهایت چطوره؟ گفت به لطف خدا اوضاع در محور خوب است، ارتش عراق نتوانست در مقابل ما مقاومت کند؛ ما به سرعت وارد مواضع عراقی ها شدیم. سنگرها را از ترس زودتر خالی کرده بودند. تعداد شهدا و مجروحین هم الحمدالله خیلی اندک بود.

خنده های حاج قاسم و سروصورت خاکی اش را در آن روز به یاد دارم. شیرین و مهربان حرف می زد! عادت نداشت در قرارگاه فرماندهی لشکر پشت بی سیم بنشیند و نیروهایش را هدایت کند. او تا عملیات شروع می شد، خود را با موتور به خط مقدم می رساند و در عمق درگیری قرار می گرفت و فرماندهی می کرد؛ البته، فرماندهان دیگر سپاه هم طاقت ماندن در سنگر فرماندهی را نداشتند و سریع وارد درگیری می شدند.

از عقب نشینی زودهنگام عراقی ها در سه راهی جفیر، متعجب شدم! اولین بار بود که بعثی ها این طور عمل می کردند. با اعلام این وضعیت به قرارگاه مرکزی، فرماندهی کل تصمیم گرفت که یگان های تحت امر قرارگاه قدس را در پشت دژ مرزی خودی قرار دهد و منطقه را برای عملیات اصلی حفظ کند تا دشمن نتواند وارد شود و قرارگاه های دیگر را به محاصره خود درآورد.

اگر دشمن خود را به جاده اهواز –خرمشهر می رساند، کار نیروهای ما تمام بود و تعداد زیادی شهید، مجروح و اسیر می دادیم که تصور آن هم برای من خوشایند نبود.

هم زمان که خط را رصد می کردم، متوجه جیپ فرماندهی شدم که فردی با پرستیژ خاص در آن نشسته بود. خوب که دقت کردم، متوجه شدم سرهنگ لطفی-فرمانده لشکر 16 زرهی قزوین است. او هم آمده بود تا شخصاً در جریان وضعیت نیروها قرار بگیرد. فرماندهی شجاع با دستکش های سفید و عینک خاص.

بعد از سلام و احوالپرسی، او از وضعیت خط سوال کرد، من هم اوضاع را کامل برای او توضیح دادم. مشغول حرف زدن بودیم که سروصدای تانک های عراقی شروع شد. با دوربین بالای خاکریز رفتم و نقطه مقابلمان را نگاه کردم.

سرهنگ لطفی که کنارم ایستاده بود، بعد از چند لحظه پرسید: حاج آقا، چه خبره؟ گفتم سرهنگ ببین چقدر تانک پشت سر هم مثل قطار می آیند! گفت بیا پایین، الآن شلیک هایشان را شروع می کنند.

تا از خاکریز پایین آمدم، شلیک تانک ها به صورت مستقیم شروع شد. در همان لحظه اول، عده ای از نیروهای لشکر ثارالله زخمی یا شهید شدند. سرهنگ با صدای بلند گفت: این عادت عراقی هاست، من مطمین بودم که الآن این طور پاتک می زنند.

قاسم سلیمانی فریاد زد: آرپی جی زن ها آماده شکار تانک ها باشند. همه سریع آماده شوید! این حرف حاج قاسم مثل توپ صدا کرد و عده زیادی از رزمندگان بدون واهمه از آتش گلوله های مستقیم تانک ها، پشت خاکریز آماده شلیک شدند. آن چنان با شوق آماده شلیک می شدند که کسی باورش نمی شد.

هر سه نفرمان در موقعیت حساس ویژه ای قرارگرفته بودیم. اگر تانک های دشمن موفق می شدند، عده زیادی شهید می دادیم، وضعیت خیلی خراب می شد. من هم برای تقویت روحیه، در سراسر خاکریز می دویدم و صدا می زدم: آر.پی.جی زن ها آماده شلیک باشند، به احدی از آن ها رحم نکنید؛ همه محکم باشید تا این ها را به عقب برانیم!

تا تانک ها در تیررس آرپی جی ها قرار گرفتند، من و قاسم در دو طرف خاکریز با صدای بلند فریاد می زدیم: آرپی جی ها شلیک کنید؛ نباید حتی یک تانک سالم به خاکریزمان برسد!

چند لحظه بعد، شلیک گلوله های آر.پی.جی قیامتی برپا کرد! از گوشه خاکریز بااحتیاط سرم را بالا آوردم، تعدادی از تانک ها مورد اصابت موشک ها قرارگرفته و در حال سوختن بودند و نیروهای آن ها فرار می کردند. عراقی ها باورشان نمی شد این طور مورد هجمه آرپی جی زن های ما قرار بگیرند.

صدای مرحبا مرحبای قاسم بلند بود! بچه ها با دلاوری و گلوله گذاری سریع، در مقابل تانک ها ایستاده و با فریاد الله اکبر شلیک می کردند.

هنوز آن لحظات خون و آتش در جلوی چشمانم است که چطور بچه ها دلاوری کردند و نگذاشتند تانک ها جلو بیایند. صدای تکبیر بچه ها بلند شد و خنده بر لب همه نقش بست!

به قاسم سلیمانی گفتم مرحبا به این نیروهای رشید و دلاور! جواب داد: من هم ممنون آن ها هستم…گفتم البته از سرفرماندهی شماست که این همه مقاومت شد! با تواضع گفت: این حرف را نزن من که عددی نیستم!

با این کار بچه ها، خطر دشمن دفع شد و سایر نیروهای قرارگاه توانستند با خیال راحت برای آزادسازی شهر خرمشهر به جلو بروند و با عراقی ها درگیر شوند.

با اتمام این کار، در حقیقت ماموریت قرارگاه قدس به پایان رسید و قاسم سلیمانی توانست با دفع پاتک دشمن و حفظ جاده خرمشهر-اهواز، خیال همه را راحت کند.

بعد از گزارش وضعیت به سردار محسن رضایی، طبیعتاً نیروهای قرارگاه قدس باید استراحت می کردند و منتظر فرمان جدید فرماندهی کل در کمک به قرارگاه فتح و نصر می ماندند. آن روزها تمام مردم و فرماندهان به تنها چیزی که فکر می کردند، آزادی خرمشهر بود.

پایان خبر بهار جاودانه