فردینِ دهه ی 40 به روایت همسرش: فردینِ خانواده کپیه فردین سینماست؛ یک رنگ و صمیمی و ول خرج

به گزارش خبرگزاری بهار جاودانه، در نوروز 1347 آن زمان که محمدعلی فردین یکی از پول سازترین هنرپیشه های فیلم فارسی و از محبوب ترین بازیگران سینمای ایران بود، خبرنگار مجله ی «زن روز» به سراغ همسر او خانم مهری زمانلو [در برخی جاهان نوشته شده خمارلو] رفت تا این سوپراستار را از نگاه همسرش ببیند. آیا فردین واقعی به جوانمردی فردین سینما بود؟ آن چه در پی می خوانید عین گفته های همسر فردین درباره ی اوست که در مجله ی زن روز به تاریخ دهم فروردین 1347 منتشر شد:

گاهی با خودم فکر می کنم؛ چرا فردین تا این حد مورد توجه قرار گرفته. من مدت هاست به این راز می اندیشم. در وجود او به دنبال کلید این مسیله می گردم. در قیافه اش، در حرف هایش، در حرکات و ژست هایش دقیق می شوم اما جواب خودم را فقط وقتی می یابم که به تماشای یکی از فیلم هایش می روم. او در فیلم هایش آدم خاصی است؛ از آن تیپ ها که عموم مردم ما آرزو دارند باشند، اما نمی توانند. فردین روی پرده ی سینما مردی است معصوم و ساده دل، اغلب از خانه و زندگی خویش رانده و از ثروت و جاه و مقام جز در حد یک کارگر زحمتکش نصیبی ندارد. تنها به این دل خوش است که غمی ندارد و سالم است. او به کسی حسد نمی ورزد. با کسی دشمن نیست، مگر آن ها که بد و شیطان صفت اند. به زن ها با احترام و پاکی و به دوستان با یک رنگی و صفا می نگرد. متکی به خویش است و از عرق جبین و کد یمین زندگی قانعش را اداره می کند. به محتاجان کمک می کند و دست زورگویان را آن قدر می فشارد تا خرد شود. در او یک جور آزادگی و جوانمردی وجود دارد. از همه مهم تر یک انسان است. در اوج زورمندی و پیروزی هرگز انسان و انسانیت را فراموش می کند. این شخصیت همیشگیِ فردین روی پرده ی سینماست، شخصیتی خالص ایرانی، ایده آل و احترام برانگیز. خیلی ها می خواهند بدانند که فردین در محیط خانواده هم چنین صفات و خصوصیاتی دارد، من می گویم تقریبا بله. فردین خانواده، کپیه فردین سینماست؛ یک رنگ و صمیمی، ول خرج، ول خرج به حدی که قسمت اعظم پول زیادی که درمی آورد هیچ وقت توی جیبش بند نمی شود. غذای مورد علاقه اش؛ دیزی، همان دیزی که در فیلم ها غذای شاهانه و مایه ی فخر اوست. خواننده ی مورد علاقه اش؛ ایرج. همان خواننده ای که صدای او را در فیلم ها از دهان فردین می شنویم.

فقط تفاوت عمده ی فردینِ حقیقی با فردین سینما در طرز لباس پوشیدن آن هاست. فردین فیلم ها اغلب لباس چرب و چیلی کارگری به تن دارد. از تزیین و آرایش بی زار است، کمتر او را با کراوات می بینیم، در حالی که فردین در زندگی خصوصی اش مرد شیک پوشی است. در کمد لباس او بیش تر از 30 دست لباس است. از همه مهم تر او به کراوات علاقه ی زیادی دارد. کمد لباسش را که باز می کنی از انبوه کراوات های رنگارنگ و جورواجور او حیرت می کنی. شاید تعداد کراوات های او به 200 تا برسد.

خصوصیت دیگر فردین سینما، پاک بازی او در عشق است، عشقی که همیشه به معصومیت آمیخته، پاکی و زیبایی امید را دارد. فردین 15 سال پیش [1331-32] در زندگی اش چنین عشقی داشت. او هنوز به دنیای سینما راه نیافته بود. یک ورزشکار ساده بود. کشتی می گرفت. در آن روزها ما با هم آشنا شدیم. فردین نزدیک ترین دوست برادر من بود. گاهی به خانه ی ما می آمد و ما اغلب در این آمد و رفت ها یکدیگر را می دیدیم. اولین جوانه ی عشق بدان گونه سر زد. این عشق دو سال ادامه یافت، در این مدت دیدارهای ما آشکار و پنهانی تکرار می شد. من آن روزها را هرگز فراموش نمی کنم. سرانجام با هم ازدواج کردیم. میوه ی این پیوند دو پسر و یک دختر است. پسر بزرگ مان [سعید] حالا در لندن تحصیل می کند و سیاوش و عاطفه در کنارمان هستند.

زنِ یک هنرپیشه ی معروف بودن آرزویی است که شاید خیلی ها در دل داشته باشند، اما کمتر کسی است که با دردسرها و گرفتاری های چنین زنی آشنا باشد. شهرت همیشه مشکلاتی همراه دارد. یک هنرپیشه ی تنها به همسر و فرزندانش تعلق ندارد، او متعلق به همه ی دوست داران خویش و طرفداران و علاقه مندان به هنرش است. زن یک هنرپیشه ی معروف باید پیه ی این چیزها را به تن بمالد. او باید بداند که نگاه های تحسین آمیز همه جا به دنبال شوهر اوست و این نگاه ها اغلب از چشم های زنان و دختران زیبا و جوان می درخشد.

زن یک هنرپیشه ی موفق باید این آمادگی را داشته باشد که در بیش تر ساعات شبانه روز حتی روزهای تعطیل او را نبیند. کار، و همیشه کار؛ کاری که انگار هیچ وقت تمامی ندارد. مسافرت پشت مسافرت. هنوز این فیلم تمام نشده، فیلم بعدی شروع می شود. تازه در آن ساعات محدودی که او به خانه می آید، ساعاتی که باید مال زن و فرزندش باشد، خستگی مثل کوهی روی دوشش سنگینی می کند. این خستگی مداوم کمتر به او مجال می دهد تا یک همسر خوب و یک پدر ایده آل باشد.

اما مصیبت بزرگ تر این که او تا مدت ها بعد از ایفای نقشی در یک فیلم، تحت تاثیر شخصیت بازی خویش است. کلمات این شخصیت خیالی توی دهان اوست. خندیدنش، حرف زدنش، راه رفتنش به این وجود موهوم شباهت دارد. من این دگرگونی شخصیت را اغلب در فردین مشاهده کرده ام. در این طور مواقع انگار او مرد غریبه ای است، مردی نامانوس و بیگانه که فقط شکل و شمایل شوهر مرا دارد، و من باطنش را نمی شناسم. نه خیال کنید با گفتن این حرف ها می خواهم از وضع موجود دل تنگی کنم، نه هرگز این طور نیست. بزرگ ترین شادی و رضایت من این است که شوهرم یک هنرپیشه ی محبوب و موفق است. اگرچه این شهرت برای من و او مصایب و دردسرهایی همراه آورده، ولی امتیازات آن را هم نباید نادیده گرفت. فردین به برکت هنرش زندگی بی کم وکاستی برای خانواده اش مهیا کرده؛ خانه و اتومبیل و چیزهای دیگر… شهرت او این امکان را به وجود آورده که ما زندگی مرفه و پرآسایشی داشته باشیم و هرچه از لحاظ مادی آرزو کنیم برای مان ممکن و در دسترس باشد.

به طور خلاصه اگر از من بپرسند: «دلت می خواست شوهرت چکاره بود؟» بی تردید جواب می دادم: «هنرپیشه ی سینما» و اگر می گفتند: «کدام هنرپیشه؟» یک پاسخ بیش تر نداشتم: «فردین».

25957