نحوه نوشتن منابع انگلیسی در مقاله

برای نوشتن منابع انگلیسی در مقاله باید به دقت اطلاعات نویسنده سال عنوان و ناشر یا مجله را طبق سبک‌های استاندارد مانند APA یا MLA ثبت کنید تا اعتبار کار حفظ شود و از سرقت ادبی جلوگیری شود.

استناد به منابع انگلیسی در مقالات علمی و پژوهشی ستون فقرات یک کار دانشگاهی معتبر محسوب می‌شود. این فرآیند نه تنها نشان‌دهنده پایبندی شما به اصول اخلاق پژوهشی و پرهیز از سرقت ادبی است بلکه به خوانندگان اثر شما امکان می‌دهد تا مبانی نظری داده‌ها و اطلاعاتی که شما در نگارش مقاله خود به کار برده‌اید را ردیابی کرده و صحت استدلال‌های شما را بررسی کنند. استفاده صحیح از منابع به ویژه منابع انگلیسی که اغلب به‌روزترین و گسترده‌ترین اطلاعات را در بسیاری از حوزه‌های علمی در بر دارند اعتبار مقاله شما را دوچندان می‌کند و آن را در جامعه علمی قابل پذیرش‌تر می‌سازد. درک دقیق نحوه ارجاع‌دهی و تنظیم فهرست منابع مهارتی ضروری برای هر پژوهشگر و نویسنده‌ای است.

اهمیت استناد به منابع انگلیسی

استناد دقیق و صحیح به منابع انگلیسی در مقالات پژوهشی و علمی از اهمیت بالایی برخوردار است. این کار در وهله اول نشان‌دهنده اعتبار و پشتوانه علمی مقاله شماست. با ارجاع به کارهای پیشین محققان دیگر شما در واقع نشان می‌دهید که پژوهش شما بر پایه‌ای محکم از دانش موجود استوار شده است و از یافته‌ها و ایده‌های قبلی برای پیشبرد بحث خود استفاده کرده‌اید. این امر به خواننده به‌خصوص داوران و سردبیران مجلات علمی اطمینان می‌دهد که شما تحقیقات لازم را انجام داده‌اید و با پیشینه موضوع آشنا هستید. ثانیاً استناددهی صحیح ابزاری قدرتمند برای جلوگیری از سرقت ادبی است. سرقت ادبی به معنای استفاده از ایده کلمات یا داده‌های دیگران بدون ذکر نام آن‌هاست که یک تخلف جدی در دنیای آکادمیک محسوب می‌شود. با ذکر منبع شما به طور شفاف اعلام می‌کنید که کدام بخش از مقاله متعلق به شماست و کدام بخش از منابع دیگر گرفته شده است. این شفافیت نه تنها از نظر اخلاقی ضروری است بلکه حقوق مالکیت فکری نویسندگان اصلی را نیز محترم می‌شمارد. علاوه بر این ارجاع‌دهی به خوانندگان مقاله شما کمک می‌کند تا در صورت تمایل به منابع اصلی مراجعه کرده و اطلاعات بیشتری در مورد موضوع کسب کنند. این قابلیت ردیابی منابع به ویژه در تحقیقاتی که بر تحلیل داده‌ها یا بررسی نظریات پیچیده استوار هستند حیاتی است. در نهایت پایبندی به یک سبک استناددهی استاندارد نظم و یکپارچگی را به مقاله شما می‌بخشد و خواندن و درک آن را آسان‌تر می‌کند.

آشنایی با سبک‌های اصلی استناددهی

در دنیای نشر علمی و دانشگاهی سبک‌های مختلفی برای استناددهی وجود دارد که هر کدام قوانین و فرمت‌های خاص خود را برای نمایش اطلاعات منابع دارند. انتخاب سبک استناددهی معمولاً به رشته تحصیلی نوع مقاله (ژورنالی کنفرانسی پایان‌نامه) و الزامات مجله یا دانشگاه مورد نظر بستگی دارد. آشنایی با پرکاربردترین این سبک‌ها برای هر نویسنده‌ای ضروری است زیرا عدم رعایت سبک مورد نظر می‌تواند منجر به رد مقاله شود. این سبک‌ها نحوه نمایش اطلاعات منبع در دو بخش اصلی مقاله را مشخص می‌کنند: ارجاع درون متن که در کنار بخشی از متن که از منبع استفاده شده قرار می‌گیرد و فهرست منابع که در انتهای مقاله آورده می‌شود و شامل جزئیات کامل تمام منابع مورد استفاده است. تفاوت اصلی بین این سبک‌ها در ترتیب نمایش اطلاعات (مانند نام نویسنده سال انتشار عنوان) استفاده از علائم نگارشی (مانند نقطه ویرگول پرانتز) و نحوه قالب‌بندی (مانند ایتالیک کردن عنوان) است. در ادامه به معرفی چهار سبک پرکاربرد در رشته‌های مختلف می‌پردازیم.

سبک استناددهی APA

سبک APA (انجمن روانشناسی آمریکا) یکی از رایج‌ترین سبک‌های استناددهی است به خصوص در رشته‌های علوم اجتماعی روانشناسی آموزش و کسب و کار. ویژگی اصلی این سبک استفاده از سیستم نویسنده-تاریخ (Author-Date) برای ارجاع درون متن است. در این سیستم بلافاصله پس از استفاده از اطلاعات یا ایده از یک منبع نام خانوادگی نویسنده و سال انتشار منبع در داخل پرانتز ذکر می‌شود. به عنوان مثال: (Smith, 2020). اگر نقل قول مستقیمی انجام شده باشد شماره صفحه نیز اضافه می‌شود: (Smith, 2020, p. 45). در فهرست منابع که در انتهای مقاله قرار می‌گیرد و با عنوان “References” یا “منابع” مشخص می‌شود اطلاعات کامل هر منبع به ترتیب حروف الفبای نام خانوادگی نویسنده اول فهرست می‌شود. فرمت کلی برای یک کتاب در سبک APA به این صورت است: نام خانوادگی حروف اول نام. (سال). *عنوان کتاب*. ناشر. در سبک APA تمرکز بر تاریخ انتشار منبع است زیرا در علوم اجتماعی به‌روز بودن اطلاعات اهمیت زیادی دارد. این سبک دستورالعمل‌های دقیقی برای قالب‌بندی مقالات جداول و شکل‌ها نیز ارائه می‌دهد.

سبک استناددهی MLA

سبک MLA (انجمن زبان مدرن) عمدتاً در رشته‌های علوم انسانی مانند ادبیات زبان‌شناسی مطالعات فرهنگی و فلسفه کاربرد دارد. برخلاف APA سبک MLA از سیستم نویسنده-صفحه (Author-Page) برای ارجاع درون متن استفاده می‌کند. در این سیستم نام خانوادگی نویسنده و شماره صفحه مربوطه در داخل پرانتز ذکر می‌شود بدون فاصله بین نام و شماره صفحه: (Smith 45). تاریخ انتشار در ارجاع درون متن MLA ذکر نمی‌شود مگر اینکه برای تمایز بین دو اثر از یک نویسنده لازم باشد. در فهرست منابع که در انتهای مقاله قرار می‌گیرد و با عنوان “Works Cited” مشخص می‌شود اطلاعات کامل هر منبع به ترتیب حروف الفبای نام خانوادگی نویسنده اول فهرست می‌شود. فرمت کلی برای یک کتاب در سبک MLA به این صورت است: نام خانوادگی نام. *عنوان کتاب*. ناشر سال انتشار. در MLA تمرکز بیشتری بر نویسنده و عنوان اثر وجود دارد. این سبک همچنین دستورالعمل‌های مفصلی برای استناد به انواع منابع چاپی و الکترونیکی از جمله آثار ادبی مقالات مجلات وب‌سایت‌ها و فیلم‌ها ارائه می‌دهد.

سبک استناددهی شیکاگو

سبک شیکاگو (Chicago Style) یکی از قدیمی‌ترین و جامع‌ترین سبک‌های استناددهی است و به دلیل انعطاف‌پذیری‌اش در رشته‌های مختلفی از جمله تاریخ هنر علوم اجتماعی و برخی رشته‌های علوم طبیعی مورد استفاده قرار می‌گیرد. سبک شیکاگو در واقع دو سیستم اصلی برای استناددهی ارائه می‌دهد: سیستم یادداشت‌ها و کتاب‌شناسی (Notes and Bibliography) و سیستم نویسنده-تاریخ (Author-Date). سیستم یادداشت‌ها و کتاب‌شناسی بیشتر در علوم انسانی مانند تاریخ و هنر کاربرد دارد. در این سیستم اطلاعات منبع با استفاده از پاورقی (footnotes) یا پی‌نوشت (endnotes) در پایین صفحه یا انتهای فصل/مقاله ذکر می‌شود. در اولین ارجاع به یک منبع اطلاعات کامل آن آورده می‌شود و در ارجاعات بعدی از فرمت کوتاه‌تر استفاده می‌شود. در انتهای مقاله نیز یک کتاب‌شناسی کامل (Bibliography) از تمام منابع مورد استفاده آورده می‌شود. سیستم نویسنده-تاریخ مشابه سبک APA است و بیشتر در علوم اجتماعی و طبیعی استفاده می‌شود؛ در این سیستم ارجاع درون متن شامل نام خانوادگی نویسنده و سال انتشار است و در انتهای مقاله فهرست منابع (References) ارائه می‌شود. انتخاب بین این دو سیستم در سبک شیکاگو معمولاً به الزامات ناشر یا نوع محتوا بستگی دارد.

سبک استناددهی IEEE

سبک IEEE (مؤسسه مهندسان برق و الکترونیک) عمدتاً در رشته‌های مهندسی علوم کامپیوتر فناوری اطلاعات و فیزیک مورد استفاده قرار می‌گیرد. ویژگی بارز این سبک استفاده از سیستم عددی برای ارجاع درون متن است. در این سیستم هر منبع که برای اولین بار در متن ذکر می‌شود با یک عدد در داخل کروشه مشخص می‌شود به عنوان مثال: [1]. اگر همان منبع دوباره در جای دیگری از متن استفاده شود مجدداً با همان شماره قبلی [1] ارجاع داده می‌شود. در فهرست منابع که در انتهای مقاله قرار می‌گیرد و با عنوان “References” مشخص می‌شود منابع به ترتیب عددی که برای اولین بار در متن به آن‌ها ارجاع شده است فهرست می‌شوند. فرمت کلی برای یک مقاله ژورنال در سبک IEEE به این صورت است: [شماره] نام خانوادگی حروف اول نام., “عنوان مقاله,” *عنوان ژورنال*, ج. جلد, ش. شماره, ص. صفحات, ماه سال. در این سبک تاریخ دقیق انتشار (ماه و سال) اهمیت دارد. سبک IEEE به دلیل ماهیت عددی و مختصر بودن ارجاعات درون متن برای مقالات فنی که ممکن است تعداد زیادی ارجاع داشته باشند مناسب است.

اجزای اصلی اطلاعات منبع انگلیسی

صرف نظر از سبک استناددهی که انتخاب می‌کنید برای هر منبع انگلیسی که در مقاله خود استفاده می‌کنید باید مجموعه مشخصی از اطلاعات را استخراج و ثبت کنید. این اطلاعات به خواننده کمک می‌کند تا منبع اصلی را به راحتی پیدا کند. اجزای اصلی که تقریباً برای هر نوع منبعی مورد نیاز هستند عبارتند از: نام نویسنده یا نویسندگان. این معمولاً شامل نام خانوادگی و حروف اول نام کوچک یا نام کامل نویسنده است. برای سازمان‌ها یا نهادها نام کامل سازمان ذکر می‌شود. عنوان اثر. این می‌تواند عنوان یک کتاب مقاله ژورنال صفحه وب گزارش یا فصل کتاب باشد. عنوان معمولاً به صورت ایتالیک یا داخل گیومه نوشته می‌شود بسته به سبک و نوع منبع. سال انتشار. تاریخ انتشار منبع اطلاعات مهمی در مورد به‌روز بودن آن ارائه می‌دهد. برای برخی سبک‌ها و انواع منابع تاریخ دقیق‌تر (ماه و روز) نیز لازم است. اطلاعات مربوط به محل نشر. این شامل نام ناشر برای کتاب‌ها نام ژورنال یا مجله برای مقالات نام وب‌سایت برای محتوای آنلاین یا نام کنفرانس برای مقالات همایش‌هاست. اطلاعات شناسایی منحصر به فرد. برای مقالات ژورنال شماره جلد (Volume) شماره شماره (Issue) و صفحات (Pages) ضروری هستند. برای منابع آنلاین شناسه شیء دیجیتال (DOI) یا نشانی وب (URL) مورد نیاز است. برای برخی منابع اطلاعات اضافی مانند ویراست (Edition) نام ویراستار یا مترجم نیز لازم است. جمع‌آوری دقیق این اجزا قبل از شروع به نوشتن فهرست منابع فرآیند استناددهی را بسیار ساده‌تر می‌کند.

نحوه رفرنس‌دهی درون متن مقاله

رفرنس‌دهی درون متن به معنای ذکر مختصر اطلاعات منبع در داخل متن مقاله در جایی که از ایده اطلاعات نقل قول یا داده‌ای از آن منبع استفاده شده است می‌باشد. هدف از این کار این است که خواننده بداند اطلاعات مربوط به کدام منبع است و بتواند با مراجعه به فهرست منابع در انتهای مقاله جزئیات کامل آن منبع را پیدا کند. نحوه دقیق رفرنس‌دهی درون متن کاملاً به سبک استناددهی مورد استفاده بستگی دارد و تفاوت‌های قابل توجهی بین سبک‌های مختلف وجود دارد. رایج‌ترین روش‌ها شامل استفاده از نام خانوادگی نویسنده و سال انتشار (سیستم نویسنده-تاریخ) یا نام خانوادگی نویسنده و شماره صفحه (سیستم نویسنده-صفحه) است. در برخی سبک‌ها مانند IEEE از یک سیستم عددی استفاده می‌شود که در آن به هر منبع یک شماره اختصاص داده شده و در متن فقط آن شماره در داخل کروشه ذکر می‌شود. مهم‌ترین نکته در رفرنس‌دهی درون متن سازگاری کامل با سبک انتخابی در سراسر مقاله است. همچنین باید اطمینان حاصل شود که هر رفرنس درون متن یک ورودی متناظر و کامل در فهرست منابع پایانی مقاله دارد.

رفرنس‌دهی درون متن به روش APA

در سبک استناددهی APA رفرنس‌دهی درون متن بر اساس سیستم نویسنده-تاریخ استوار است. رایج‌ترین فرمت این است که نام خانوادگی نویسنده و سال انتشار منبع را در داخل پرانتز پس از بخشی از متن که از آن منبع استفاده شده قرار دهید. به عنوان مثال: (Smith, 2020). اگر نام نویسنده در خود جمله آورده شده باشد فقط سال انتشار در داخل پرانتز می‌آید: اسمیت (2020) بیان می‌کند که… . اگر منبع دو نویسنده داشته باشد نام خانوادگی هر دو نویسنده ذکر می‌شود: (Smith & Jones, 2021). برای سه نویسنده یا بیشتر در اولین ارجاع نام نویسنده اول و عبارت “et al.” (و همکاران) به همراه سال ذکر می‌شود: (Brown et al., 2019). برای نقل قول‌های مستقیم علاوه بر نام نویسنده و سال شماره صفحه یا محدوده صفحات نیز باید ذکر شود: (Smith, 2020, p. 45) یا (Smith, 2020, pp. 45-46). اگر منبع نویسنده مشخصی ندارد از عنوان (یا چند کلمه اول عنوان) و سال استفاده می‌شود: (“Article Title”, 2018). تاریخ دقیق رفرنس‌دهی درون متن APA در نسخه هفتم این راهنما کمی تغییر کرده است که باید به آن توجه داشت.

رفرنس‌دهی درون متن به روش MLA

در سبک استناددهی MLA رفرنس‌دهی درون متن بر اساس سیستم نویسنده-صفحه انجام می‌شود. در این روش نام خانوادگی نویسنده و شماره صفحه یا محدوده صفحات مربوطه در داخل پرانتز بلافاصله پس از بخشی از متن که از آن منبع استفاده شده ذکر می‌شود. بین نام نویسنده و شماره صفحه فاصله وجود دارد اما ویرگول یا نقطه نیست: (Smith 45). اگر نام نویسنده در خود جمله آورده شده باشد فقط شماره صفحه در داخل پرانتز می‌آید: اسمیت بیان می‌کند که… (45). اگر منبع دو نویسنده داشته باشد نام خانوادگی هر دو نویسنده ذکر می‌شود: (Smith and Jones 52). برای سه نویسنده یا بیشتر نام خانوادگی نویسنده اول و عبارت “et al.” به همراه شماره صفحه ذکر می‌شود: (Brown et al. 68). در سبک MLA تاریخ انتشار در رفرنس درون متن ذکر نمی‌شود مگر اینکه برای تمایز بین دو اثر از یک نویسنده لازم باشد. اگر منبع نویسنده مشخصی ندارد از عنوان (یا چند کلمه اول عنوان) و شماره صفحه استفاده می‌شود: (“Article Title” 12). مهم است که شماره صفحاتی که در رفرنس درون متن MLA ذکر می‌شوند دقیقاً با صفحات منبع اصلی مطابقت داشته باشند.

نوشتن لیست منابع در پایان مقاله

لیست منابع که معمولاً در انتهای مقاله قرار می‌گیرد شامل اطلاعات کامل تمام منابعی است که در متن مقاله به آن‌ها ارجاع داده‌اید. این بخش به خواننده امکان می‌دهد تا جزئیات کامل هر منبع را پیدا کرده و در صورت نیاز به آن دسترسی پیدا کند. عنوان این بخش بسته به سبک استناددهی متفاوت است؛ در APA معمولاً “References” در MLA “Works Cited” در شیکاگو “Bibliography” یا “References” (بسته به سیستم مورد استفاده) و در IEEE “References” نامیده می‌شود. منابع در این لیست باید بر اساس قوانین خاص سبک انتخابی قالب‌بندی و مرتب شوند. رایج‌ترین روش مرتب‌سازی ترتیب حروف الفبای نام خانوادگی نویسنده اول هر منبع است. هر ورودی در این لیست باید شامل تمام اطلاعات لازم برای شناسایی منحصر به فرد منبع باشد و فرمت آن (استفاده از نقطه ویرگول پرانتز ایتالیک گیومه حروف بزرگ و کوچک) باید دقیقاً مطابق با دستورالعمل‌های سبک مورد نظر باشد. دقت در نوشتن این لیست حیاتی است زیرا هرگونه اشتباه می‌تواند اعتبار کار شما را زیر سوال ببرد. همچنین باید اطمینان حاصل شود که فقط منابعی در این لیست آورده شده‌اند که در متن مقاله به آن‌ها ارجاع داده‌اید و بالعکس تمام منابعی که در متن به آن‌ها ارجاع داده‌اید در این لیست وجود دارند.

نوشتن لیست منابع به روش APA

در سبک APA لیست منابع با عنوان “References” در یک صفحه جدید و در انتهای مقاله قرار می‌گیرد. تمام منابعی که در متن مقاله به آن‌ها ارجاع شده است باید در این لیست با جزئیات کامل آورده شوند. منابع بر اساس حروف الفبای نام خانوادگی نویسنده اول مرتب می‌شوند. اگر یک نویسنده چندین اثر دارد آثار او بر اساس سال انتشار (از قدیمی‌ترین به جدیدترین) مرتب می‌شوند. اگر یک نویسنده چندین اثر در یک سال داشته باشد آن‌ها با اضافه کردن حروف a, b, c و غیره به سال انتشار (مثلاً 2020a, 2020b) متمایز می‌شوند و بر اساس عنوان مرتب می‌شوند. هر ورودی در لیست منابع APA باید با استفاده از تورفتگی آویزان (hanging indent) قالب‌بندی شود به این معنی که خط اول هر ورودی از سمت چپ تراز می‌شود و خطوط بعدی کمی تورفتگی دارند. فرمت کلی هر ورودی بسته به نوع منبع (کتاب مقاله ژورنال وب‌سایت و غیره) متفاوت است اما ساختار اصلی شامل نویسنده تاریخ عنوان و منبع انتشار است. برای مثال فرمت کلی برای یک کتاب: نام خانوادگی حروف اول نام. (سال). *عنوان کتاب*. ناشر. DOI یا URL در صورت وجود در انتهای ورودی اضافه می‌شود.

نوشتن لیست منابع به روش MLA

در سبک MLA لیست منابع با عنوان “Works Cited” در یک صفحه جدید و در انتهای مقاله قرار می‌گیرد. این لیست شامل تمام منابعی است که به طور مستقیم در متن مقاله به آن‌ها ارجاع داده‌اید. منابع بر اساس حروف الفبای نام خانوادگی نویسنده اول مرتب می‌شوند. اگر یک نویسنده چندین اثر دارد آثار او بر اساس عنوان (بدون در نظر گرفتن The, A, An) مرتب می‌شوند و برای آثار دوم به بعد از خط تیره (—) به جای نام نویسنده استفاده می‌شود. هر ورودی در لیست “Works Cited” MLA نیز باید با استفاده از تورفتگی آویزان (hanging indent) قالب‌بندی شود. فرمت کلی هر ورودی در MLA بر اساس سیستم “ظرف” (Container) بنا شده است به این معنی که اطلاعات منبع درون یک یا چند ظرف بزرگ‌تر قرار می‌گیرد. برای مثال یک مقاله (منبع) درون یک ژورنال (ظرف اول) قرار دارد که ممکن است در یک پایگاه داده آنلاین (ظرف دوم) قرار داشته باشد. فرمت کلی برای یک کتاب: نام خانوادگی نام. *عنوان کتاب*. ناشر سال انتشار. برای مقالات و منابع درون ظرف‌ها اطلاعات ظرف نیز اضافه می‌شود. URL یا DOI نیز در انتهای ورودی اضافه می‌شود.

نحوه نوشتن منابع مختلف انگلیسی

همانطور که اشاره شد فرمت نوشتن اطلاعات یک منبع در فهرست منابع پایانی حتی در یک سبک استناددهی مشخص بسته به نوع منبع متفاوت است. تفاوت‌ها عمدتاً در اطلاعاتی است که باید ارائه شود و ترتیب و قالب‌بندی آن اطلاعات (استفاده از ایتالیک گیومه حروف بزرگ و کوچک علائم نگارشی). دلیل این تفاوت این است که انواع مختلف منابع دارای ساختار اطلاعاتی متفاوتی هستند. یک کتاب دارای ناشر و محل نشر است در حالی که یک مقاله ژورنال دارای شماره جلد شماره شماره و محدوده صفحات است و یک وب‌سایت دارای URL و تاریخ دسترسی است. بنابراین برای هر نوع منبع رایج سبک‌های استناددهی دستورالعمل‌های خاصی را ارائه می‌دهند تا اطمینان حاصل شود که تمام اطلاعات لازم برای شناسایی و بازیابی آن منبع به طور کامل و استاندارد ارائه شده است. درک این تفاوت‌ها و پیروی دقیق از دستورالعمل‌های سبک انتخابی برای هر نوع منبع کلید نوشتن یک فهرست منابع صحیح و حرفه‌ای است.

نوشتن منبع کتاب انگلیسی

نوشتن منبع برای یک کتاب انگلیسی در فهرست منابع یکی از رایج‌ترین نیازها در مقاله‌نویسی است. فرمت دقیق بستگی به سبک استناددهی دارد اما اجزای اصلی اطلاعات مورد نیاز معمولاً شامل موارد زیر هستند: نام نویسنده یا نویسندگان (یا ویراستار/سازمان در صورت عدم وجود نویسنده). عنوان کامل کتاب. این عنوان معمولاً به صورت ایتالیک نوشته می‌شود. شماره ویراست (در صورت وجود و عدم ویراست اول). نام ناشر. سال انتشار. در برخی سبک‌ها مانند شیکاگو محل نشر نیز ذکر می‌شود. مثال‌هایی در سبک‌های رایج:
**APA:** Author, A. A. (Year). *Title of book*. Publisher.
**MLA:** Author, Name. *Title of Book*. Publisher, Year.
**Chicago (Notes-Bibliography):** Author Name. *Title of Book*. Place of Publication: Publisher, Year.
**IEEE:** [شماره] Author, A. A. (Year). *Title of book*. Publisher.
برای کتاب‌هایی که ویراستار دارند به جای نویسنده یا کتاب‌های دارای فصل‌های مختلف از نویسندگان متفاوت فرمت کمی تغییر می‌کند و اطلاعات مربوط به ویراستار و/یا عنوان فصل و محدوده صفحات آن فصل نیز اضافه می‌شود.

نوشتن منبع مقاله ژورنال انگلیسی

نوشتن منبع برای یک مقاله ژورنال انگلیسی یکی دیگر از موارد بسیار رایج است به خصوص در مقالات علمی و پژوهشی. اجزای اصلی اطلاعات مورد نیاز برای یک مقاله ژورنال عبارتند از: نام نویسنده یا نویسندگان مقاله. عنوان کامل مقاله. این عنوان معمولاً داخل گیومه قرار می‌گیرد. عنوان کامل ژورنال یا مجله‌ای که مقاله در آن منتشر شده است. این عنوان معمولاً به صورت ایتالیک نوشته می‌شود. شماره جلد (Volume). شماره شماره (Issue) یا شماره بخش (Number). سال انتشار. محدوده صفحاتی که مقاله در ژورنال اصلی به خود اختصاص داده است. شناسه شیء دیجیتال (DOI) در صورت وجود. DOI یک لینک پایدار به مقاله آنلاین است و در بسیاری از سبک‌ها به خصوص APA و IEEE ترجیح داده می‌شود. مثال‌هایی در سبک‌های رایج:
**APA:** Author, A. A., & Author, B. B. (Year). Title of article. *Title of Periodical*, *Volume*(Issue), pages. doi:xx.xxxx
**MLA:** Author, Name, and Name Author. “Title of Article.” *Title of Journal*, vol. Volume, no. Issue, Year, pp. pages.
**Chicago (Author-Date):** Author, Name, and Name Author. Year. “Title of Article.” *Title of Journal* Volume (Issue): pages.
**IEEE:** [شماره] Author, A. A., and B. B. Author, “Title of article,” *Title of Journal*, vol. Volume, no. Issue, pp. pages, Month Year. doi: xx.xxxx

نوشتن منبع وب سایت انگلیسی

استناد به منابع آنلاین به‌خصوص وب‌سایت‌ها در مقالات امروزی بسیار رایج است اما به دلیل ماهیت پویا و گاهی نامشخص این منابع نیاز به دقت بیشتری دارد. اجزای اصلی اطلاعات مورد نیاز برای یک صفحه وب عبارتند از: نام نویسنده یا نام سازمان/وب‌سایت در صورت عدم وجود نویسنده مشخص. عنوان صفحه یا مقاله در وب‌سایت. این عنوان معمولاً به صورت عادی یا داخل گیومه نوشته می‌شود. نام وب‌سایت مادر. تاریخ انتشار یا آخرین به‌روزرسانی صفحه (در صورت وجود). این اطلاعات همیشه در وب‌سایت‌ها به راحتی در دسترس نیست. نام ناشر وب‌سایت (در صورت متفاوت بودن با نام وب‌سایت). نشانی وب یا URL کامل صفحه. تاریخ دسترسی (تاریخی که شما از صفحه بازدید کرده‌اید). این مورد به خصوص برای وب‌سایت‌هایی که محتوای آن‌ها ممکن است تغییر کند یا حذف شود اهمیت دارد. مثال‌هایی در سبک‌های رایج:
**APA:** Author, A. A. (Year, Month Day). *Title of page*. Site Name. URL
**MLA:** Author Name (if any). “Title of page.” *Name of Website*, Date, URL. Accessed Date.
**Chicago (Author-Date):** Author Name. Year. “Title of page.” Name of Website. Month Day, Year of publication/modification. URL.
**IEEE:** [شماره] Author, A. A. (Year, Month Day). *Title of page*. Website Name. [Online]. Available: URL. [Accessed: Month Day, Year].
به دلیل تنوع زیاد در ساختار وب‌سایت‌ها ممکن است نیاز باشد برای یافتن اطلاعات مورد نیاز دقت بیشتری به خرج دهید.

نوشتن منبع گزارش یا کنفرانس انگلیسی

گزارش‌ها (Report) و مقالات کنفرانس (Conference Paper) دو نوع منبع رایج دیگر در بسیاری از رشته‌ها به خصوص در علوم مهندسی و علوم اجتماعی کاربردی هستند. نحوه استناد به آن‌ها نیز بسته به سبک متفاوت است اما اطلاعات کلیدی که باید استخراج شوند شامل موارد زیر است: نام نویسنده یا نویسندگان (یا نام سازمان صادرکننده گزارش). عنوان کامل گزارش یا مقاله کنفرانس. شماره گزارش (در صورت وجود). نام سازمان یا نهادی که گزارش را منتشر کرده است. نام کامل کنفرانس (برای مقالات کنفرانس). تاریخ یا سال برگزاری کنفرانس. محل برگزاری کنفرانس (برای مقالات کنفرانس). نام ویراستاران مجموعه مقالات کنفرانس (در صورت وجود). محدوده صفحات مقاله در مجموعه مقالات کنفرانس (در صورت وجود). ناشر مجموعه مقالات کنفرانس (معمولاً سازمان برگزارکننده). شناسه شیء دیجیتال (DOI) یا URL در صورت دسترسی آنلاین. مثال‌هایی کلی:
**APA (Report):** Author, A. A. (Year). *Title of report* (Report No. xxx). Publisher. URL
**APA (Conference Paper – Published in Proceedings):** Author, A. A. (Year). Title of paper. In E. Editor (Ed.), *Title of proceedings* (pp. pages). Publisher.
**MLA (Conference Paper):** Author, Name. “Title of Paper.” *Title of Conference Proceedings*, edited by Editor Name(s), Publisher, Year, pp. pages.
**IEEE (Conference Paper):** [شماره] Author, A. A., “Title of paper,” in *Proc. Conference Name*, City, State, Year, pp. pages. doi: xx.xxxx
دقت در یافتن تمام اطلاعات لازم برای این نوع منابع به خصوص شماره گزارش یا جزئیات کنفرانس اهمیت زیادی دارد.

اشتباهات رایج در نوشتن منابع انگلیسی

نوشتن منابع انگلیسی هرچند به نظر ساده می‌رسد اما جزئیات زیادی دارد که عدم توجه به آن‌ها می‌تواند منجر به اشتباهات رایجی شود و از اعتبار مقاله بکاهد. یکی از شایع‌ترین اشتباهات عدم رعایت سازگاری در سراسر مقاله است. به این معنی که نویسنده یک سبک استناددهی را انتخاب می‌کند اما به طور مداوم از قوانین آن پیروی نمی‌کند مثلاً گاهی از فرمت APA گاهی از MLA و گاهی از فرمت‌های دیگر استفاده می‌کند. اشتباه دیگر ناقص بودن اطلاعات منبع است. گاهی نویسنده فراموش می‌کند یکی از اجزای اصلی مانند سال انتشار نام ناشر یا شماره صفحه را ثبت کند که این امر یافتن منبع اصلی را برای خواننده دشوار یا غیرممکن می‌سازد. عدم دقت در علائم نگارشی (مانند استفاده از ویرگول به جای نقطه یا برعکس) قالب‌بندی (مانند عدم ایتالیک کردن عنوان کتاب یا ژورنال) و استفاده از حروف بزرگ و کوچک نیز از اشتباهات رایج هستند که باید به دقت بررسی شوند. عدم تطابق بین رفرنس‌های درون متن و فهرست منابع نیز یک مشکل جدی است؛ باید اطمینان حاصل شود که هر منبعی که در متن به آن اشاره شده در لیست منابع پایانی وجود دارد و بالعکس. سرقت ادبی ناخواسته که می‌تواند ناشی از فراموشی در ذکر منبع یا عدم درک صحیح نحوه پارافریز و نقل قول باشد نیز از اشتباهات خطرناک است. در نهایت استفاده از منابع نامعتبر یا قدیمی (بسته به رشته) بدون توجیه مناسب نیز می‌تواند به کیفیت مقاله لطمه بزند. بررسی دقیق و چندباره منابع و رفرنس‌ها قبل از ارسال مقاله ضروری است.

ابزارها و نرم افزارهای مدیریت منابع

با توجه به پیچیدگی و جزئیات فراوان در مدیریت و فرمت‌بندی منابع به خصوص در مقالات طولانی یا پایان‌نامه‌ها که تعداد منابع زیاد است استفاده از ابزارها و نرم افزارهای مدیریت منابع می‌تواند بسیار کمک‌کننده باشد. این نرم‌افزارها به شما امکان می‌دهند تا اطلاعات منابع مختلف (کتاب مقاله وب‌سایت و غیره) را در یک پایگاه داده شخصی جمع‌آوری سازماندهی و ذخیره کنید. ویژگی اصلی این ابزارها قابلیت تولید خودکار رفرنس‌های درون متن و فهرست منابع در سبک‌های مختلف است. کافی است اطلاعات منبع را یک بار وارد نرم‌افزار کنید سپس در هنگام نوشتن مقاله می‌توانید از افزونه‌های این نرم‌افزارها در نرم‌افزارهای واژه‌پرداز مانند مایکروسافت ورد استفاده کرده و با کلیک رفرنس درون متن را درج کنید. نرم‌افزار به طور خودکار فهرست منابع را در انتهای مقاله بر اساس رفرنس‌های درون متن و سبک انتخابی شما تولید و به‌روزرسانی می‌کند. این قابلیت به شدت در صرفه‌جویی در زمان و کاهش خطاهای فرمت‌بندی مؤثر است. از جمله نرم‌افزارهای پرکاربرد در این زمینه می‌توان به EndNote Zotero و Mendeley اشاره کرد. همچنین ابزارهای آنلاین مانند Google Scholar نیز امکان تولید سریع ارجاع در چند سبک اصلی را برای مقالات علمی فراهم می‌کنند هرچند قابلیت‌های مدیریت جامع منابع نرم‌افزارهای اختصاصی را ندارند. استفاده از این ابزارها به خصوص برای دانشجویان و پژوهشگران حرفه‌ای قویاً توصیه می‌شود.

چرا باید منابع انگلیسی را در مقاله ذکر کرد؟

ذکر منابع انگلیسی در مقاله برای حفظ اعتبار علمی جلوگیری از سرقت ادبی نشان دادن پشتوانه پژوهش و امکان ردیابی اطلاعات توسط خوانندگان ضروری است.

تفاوت رفرنس‌دهی درون متن و لیست منابع چیست؟

رفرنس‌دهی درون متن اشاره‌ای مختصر به منبع در داخل متن است در حالی که لیست منابع در انتهای مقاله جزئیات کامل تمام منابع استفاده شده را شامل می‌شود.

پرکاربردترین سبک‌های استناددهی برای منابع انگلیسی کدامند؟

پرکاربردترین سبک‌ها شامل APA (علوم اجتماعی) MLA (علوم انسانی) شیکاگو (تاریخ و هنر علوم اجتماعی) و IEEE (مهندسی و علوم کامپیوتر) هستند.

آیا نحوه نوشتن منبع برای انواع مختلف (کتاب ژورنال وبسایت) فرق دارد؟

بله فرمت نوشتن اطلاعات منبع در فهرست منابع بسته به نوع منبع (کتاب مقاله ژورنال وب‌سایت گزارش و غیره) متفاوت است و هر سبک دستورالعمل‌های خاص خود را دارد.

چگونه می‌توان از صحت فرمت نوشتن منابع انگلیسی اطمینان یافت؟

برای اطمینان از صحت فرمت باید به دقت راهنمای سبک استناددهی مورد نظر را مطالعه کرده از مثال‌های ارائه شده استفاده کنید یا از نرم‌افزارهای مدیریت منابع کمک بگیرید.

آیا می‌توان منابع انگلیسی را در نرم‌افزارهای مدیریت منابع ذخیره کرد؟

بله نرم‌افزارهای مدیریت منابع مانند EndNote Zotero و Mendeley برای جمع‌آوری سازماندهی و ذخیره اطلاعات منابع مختلف طراحی شده‌اند و امکان تولید خودکار رفرنس و فهرست منابع را دارند.