دوگانگی های زیر پوست جوزپ بورل

کلمات اخیر جوزپ بورل، مسیول سیاست خارجی اتحادیه اروپا ماکت کوچکی از ابعاد واقعی یک تمدن مدعی است. واقعاً چطور می شود این همه دوگانگی زیر پوست یک انسان جمع شود؟ 

به گزارش بهار جاودانه، حسن فرامرزی در یادداشتی در روزنامه جوان نوشت: شما به عنوان یک مخاطب حتی اگر پس زمینه ها، حافظه تاریخی و بایگانی اخبار را کنار بگذارید و فقط بر فضایی که یک متن – در اینجا اظهارات جوزپ بورل ـ ترسیم می کند متمرکز بمانید باز نمی توانید حیرت خود را از این همه دوگانگی کتمان کنید. 

به این متن توجه کنید: «رویترز گزارش داده مسیول سیاست خارجی اتحادیه اروپا با انتقاد شدید از رفتار اسراییل در جنگ غزه گفت غزه مثل سطح ماه شده است و هیچ امکاناتی برای زندگی ندارد. جوزپ بورل گفت کمک هایی که به غزه می رسد برای مقابله با «وضعیت فاجعه بار انسانی» بسیار اندک و ناکافی است. بورل همچنین درباره درخواست اسراییل از فلسطینیان در جنوب نوار غزه برای حرکت به سمت شمال ابراز شک و تردید کرد و گفت غیرممکن است کسی در آنجا زندگی کند. آنجا آب و برق و فاضلاب ندارد. نه خانه ای وجود دارد و نه هیچ چیزی، مثل سطح ماه است. اگر آن ها ـ اسراییلی ها ـ می خواستند غزه را به مکانی تبدیل کنند که هیچ انسانی نتواند در آن زندگی کند، به هدف خود در شمال منطقه غزه رسیدند.»

وقتی چنین توصیفاتی را می خوانید حتی بدون توجه به عنوان، سبقه و شخصیت حقوقی گوینده صرفاً با اتکا به گزارشی که او از یک فاجعه انسانی در غزه می دهد ـ می دانیم 33 هزار انسان که اغلب آن ها زنان و کودکان بی دفاع و غیرنظامی بوده اند قربانیان جنایت هولناک اسراییل شده اند ـ تصویری از انسانی واقع بین که دست کم دوست دارد با واقعیت در ارتباط باشد در ذهنتان نقش می بندد، به ویژه وقتی جوزپ بورل از قدرت تخیل خود بهره می برد و برای اینکه بار عاطفی فاجعه را بهتر نشان دهد می گوید غزه مثل سطح ماه شده است. 

اما وقتی ادامه خبر را می خوانید انگار صحنه کاملاً عوض می شود و ما با فردی روبه رو می شویم که همچنان جوزپ بورل خوانده می شود، اما مثل آن است که با آن جوزپ بورلی که صحنه غزه را ترسیم می کند و از قدرت خیال خود بهره می برد تا عواطف ما را نسبت به فاجعه تحریک کند هیچ نسبتی برقرار نمی کند. 

ادامه خبر این گونه است: «مسیول سیاست خارجی اتحادیه اروپا گفت: اتحادیه اروپا در حال آماده شدن برای گسترش دامنه تحریم های خود علیه تهران است، چون حمله موشکی – پهپادی ایران، خاورمیانه را «در لبه پرتگاه» قرار داده است.»

شگفت انگیز است آدمی تا چه اندازه می تواند دچار خودفریبی شود. دقت کنید وقتی بورل می خواهد جنایات اسراییل را ترسیم کند با اینکه ترسیم نسبتاً دقیقی از واقعه دارد هیچ اشاره معنادار و روشنی به فاعل آن جنایت ها نمی کند؟ آقای بورل! جنایت فاعل نمی خواهد؟ هیچ اشاره ای به تبعات منطقه ای و بین المللی این جنایت دیده نمی شود، بورل ترجیح می دهد آنجا تبعات جنایات اسراییل را مسکوت بگذارد، ترجیح می دهد تبعات این جنایت ها را در حد یک استعاره شاعرانه متوقف نگه دارد و آن را در پیوند با خاورمیانه، امنیت ساکنان خاورمیانه و سرنوشت میلیون ها انسانی که در این منطقه زندگی می کنند نبیند و به یاد نیاورد. 
واقعاً چه کسی و کدام رژیم، بازی لبه پرتگاه را شروع کرده است؟ آیا جوزپ بورل این را نمی داند؟ آیا خاورمیانه بود که پا به رویای اسراییل گذاشت یا نه این اسراییل بود که رویای تعبیرنشدنی خود را به خاورمیانه آورد و خواب خاورمیانه را آشفته کرد؟ 
انسانی که دچار خودفریبی است مختصات روشنی دارد و آن این است: راهی ندارد جز اینکه گوشه هایی از واقعیت را مسکوت بگذارد تا بتواند دستاویزی بر تحریف واقعیت دست و پا کند. یعنی مسیول سیاست خارجی اروپا نمی داند چرا ایران به اسراییل حمله موشکی کرد؟ آیا ایران به ساختمان کنسولگری اسراییل حمله کرد و خاورمیانه را در لبه پرتگاه قرار داد؟ حتی یک روان پریش هم می تواند در منظومه آشفته ذهن خود چنین نسبت های ساده ای را برقرار کند، اما فراموش نکنیم جوزپ بورل به عنوان یک سیاستمدار غربی یک انسان دوپاره است. او با کمک گرفتن از استعاره ماه می خواهد تصویری از یک انسان عاطفی و گرم از خود نزد افکار عمومی ترسیم کند و با گفتن اینکه ایران، خاورمیانه را لبه پرتگاه قرار داده به آن اقلیت اشغالگر و حامیان مالی، تسلیحاتی و رسانه ای شان پیام بفرستد که آن ترسیم ها از ویرانی های اسراییل بیشتر از یک نقاب و نیرنگ نیست.

پایان خبر بهار جاودانه