خلاصه کامل کتاب زندگی در مه – داوود بختیاری دانشور

کتاب «زندگی در مه»، روایتی عمیق و پرکشش از سال های دشوار اسارت یعقوب مرادی، آزاده سرافراز دفاع مقدس است که به قلم توانمند داوود بختیاری دانشور به رشته تحریر درآمده است. این اثر خواننده را به سفری پر فراز و نشیب به دل اردوگاه های عراق می برد، جایی که ایمان، امید و مقاومت، تنها چراغ راه در تاریکی مه بودند.

کتاب «زندگی در مه» در زمره آثار ارزشمند ادبیات پایداری ایران قرار می گیرد که نه تنها به بازگویی صرف خاطرات نمی پردازد، بلکه با نثری گیرا و تأثیرگذار، تجربه های انسانی عمیق را به تصویر می کشد. داوود بختیاری دانشور، نویسنده این اثر، با دقت و وسواس مثال زدنی، قدم به قدم همراه یعقوب مرادی می شود تا لحظات تلخ و شیرین، ناامیدی ها و امیدها، و درس های فراموش نشدنی ده سال اسارت را برای مخاطب زنده کند. این کتاب به عنوان یک سند تاریخی و یک گنجینه ادبی، نه تنها برای پژوهشگران دفاع مقدس، بلکه برای هر ایرانی علاقه مند به شناخت بخشی از تاریخ معاصر کشورش، مطالعه ای ضروری و الهام بخش است.

آشنایی با «زندگی در مه» و خالقان آن

روایت اسارت و پایداری در «زندگی در مه» نه تنها از زبان یک آزاده، بلکه از دریچه نگاهی هنرمندانه و دغدغه مند به رشته تحریر درآمده است. داوود بختیاری دانشور، با سال ها تجربه در زمینه ثبت و تدوین خاطرات آزادگان، توانسته است این تجربه زیسته را به متنی ماندگار تبدیل کند.

داوود بختیاری دانشور: نویسنده روایت گر

داوود بختیاری دانشور، نامی آشنا در عرصه ادبیات پایداری ایران است. او با قلمی روان و دغدغه ای عمیق برای ثبت و پاسداشت رشادت های رزمندگان و آزادگان، به یکی از مهم ترین راویان این دوران تبدیل شده است. بختیاری دانشور در «زندگی در مه» صرفاً یک ثبت کننده خاطرات نیست؛ او با مهارت خود، لایه های پنهان احساسات و اندیشه های یعقوب مرادی را بیرون می کشد و آن ها را به گونه ای روایت می کند که خواننده را با خود همراه سازد. توانایی او در انتقال فضای اردوگاه ها، شکنجه ها، لحظات امید و یأس، و به ویژه نمایش روحیه مقاومت و ایمان، ستودنی است. سبک نگارش او نه تنها مستند و دقیق است، بلکه حسی از نزدیکی و همدلی را در مخاطب ایجاد می کند، گویی که خود در کنار مرادی نشسته و به داستان های او گوش می دهد.

یعقوب مرادی: راوی رنج و پایداری

یعقوب مرادی، شخصیت محوری و راوی اصلی «زندگی در مه»، یکی از آن دلاورمردانی است که جوانی خود را در راه دفاع از میهن فدا کرد. او در ۱۹ دی ۱۳۵۹، در اوج شور و حرارت جنگ، راهی جبهه ذوالفقاری آبادان شد و تنها یک روز بعد، در ۲۰ دی ۱۳۵۹، به اسارت نیروهای بعثی عراق درآمد. داستان او، نمونه ای بارز از هزاران داستان ناگفته آزادگانی است که سالیان متمادی در بند دشمن بودند و با صبر و استقامت، نام خود را در تاریخ این سرزمین جاودانه کردند. انتخاب یعقوب مرادی برای بیان خاطرات اسارت، تصمیمی هوشمندانه بود؛ چرا که او با جزئی نگری و صداقت، توانسته است تصویر جامعی از زندگی در اردوگاه های عراقی را ارائه دهد. او نمادی از انسان هایی است که در سخت ترین شرایط، از ایمان و ارزش های خود دست برنداشته و با استقامتی مثال زدنی، دوران رنج و جدایی را پشت سر گذاشتند.

از دل آتش تا حصار اردوگاه: آغاز اسارت

داستان «زندگی در مه» با توصیفی قدرتمند از لحظات نخستین حضور یعقوب مرادی در جبهه آغاز می شود، جایی که سرنوشت او برای سالیان متمادی تغییر می کند.

لحظه های آغازین جنگ در ذوالفقاری

کتاب، خواننده را به قلب جبهه ذوالفقاری آبادان در روز جمعه، ۱۹ دی ۱۳۵۹، می برد. این بخش با تصویرسازی دقیق و ملموس از صدای آتش، گلوله و هیجان نبرد، مخاطب را در فضای پر تلاطم جنگ غرق می کند. راوی، یعقوب مرادی، در میان این هیاهو، با احساساتی درهم آمیخته از ترس و شجاعت، در حال انجام وظیفه است. این مقدمه، نه تنها بستر تاریخی داستان را فراهم می آورد، بلکه روحیات رزمندگان جوان و شور و اشتیاق آن ها را برای دفاع از خاک میهن به خوبی منعکس می کند. خواننده با هر سطر، خود را در سنگرهای ذوالفقاری حس می کند و با ضربان قلب راوی، در میان گرد و غبار و آتش جنگ، همراه می شود.

اسارت: گام نخست در مسیر مه آلود

فردای آن روز، شنبه ۲۰ دی ۱۳۵۹، نقطه ای تعیین کننده در زندگی یعقوب مرادی رقم می خورد: اسارت. داوود بختیاری دانشور با جزئیات تلخ و تکان دهنده ای، لحظه دستگیری و اولین ساعات پس از آن را روایت می کند. او شرح می دهد که چگونه یعقوب مرادی و همرزمانش پس از اسارت، بلافاصله مورد بازرسی های خشن، غارت اموال شخصی و تحقیرهای مکرر قرار می گیرند. این بخش، به وضوح بی رحمی دشمن و ضربه روحی اولیه وارد بر اسرا را نشان می دهد. سپس، داستان به انتقال آن ها به بصره و بغداد می پردازد، جایی که با «دخمه ای متعفن و نمناک» و شرایط اولیه بسیار نامطلوب مواجه می شوند. این دخمه، نمادی از آغاز دورانی تاریک و پر از رنج است که تا سال ها ادامه خواهد داشت. راوی با توصیفات زنده خود، حسی از خفگی، ناامیدی و بی خبری را به خواننده منتقل می کند؛ گویی خود در آن فضای تنگ و آلوده نفس می کشد.

«طلوع آفتاب به بغداد رسیدیم و در مخابرات آن جا پیاده شدیم. مخابرات، همان سازمان امنیت است. تا پیاده شدیم، مأموران محاصره مان کردند و بازرسی و تفتیش؛ با این تفاوت که هر چه مانده بود، برداشتند و هیچ باقی نگذاشتند، حتی کمربند و فانسقه و بند کفش و بند پوتین را هم. برخی که هیچ پوششی نداشتند، خیالشان راحت بود؛ مثل خودم که حتی جورابی هم نداشتم تا در آن سرمای زمستان یاورم باشد.»

روزها و شب ها در اردوگاه های رژیم بعث

کتاب «زندگی در مه» با دقت و جزئیات، تصویر زنده ای از محیط اردوگاه های عراقی و تأثیر آن بر زندگی و روحیه آزادگان ارائه می دهد. این بخش، قلب تپنده روایت اسارت یعقوب مرادی است.

اردوگاه های عراق: جغرافیای درد و رنج

یعقوب مرادی، پس از گذراندن اولین روزهای اسارت در بغداد، به اردوگاه های اصلی منتقل می شود؛ اردوگاه هایی با نام های رمادیه، موصل و صلاح الدین که برای سال ها خانه و زندان او و هزاران آزاده دیگر می شوند. بختیاری دانشور با زبانی توصیفی و پر جزئیات، به شرح شرایط حاکم بر این اردوگاه ها می پردازد. او از وضعیت بهداشتی فاجعه بار سخن می گوید که منجر به شیوع بیماری های مختلف و رنج مضاعف اسرا می شد. غذاهای نامطلوب و ناکافی، عاملی دیگر برای تضعیف جسمانی آزادگان بود، اما آنچه روح را بیشتر آزار می داد، برخوردهای خشن و غیرانسانی سربازان و افسران عراقی بود. شکنجه های جسمی و روحی، تحقیرها، و آزار و اذیت های بی امان، بخشی جدایی ناپذیر از زندگی روزمره در این اردوگاه ها بود. خواننده با مطالعه این بخش، درد و رنج اسرا را لمس می کند و از بی عدالتی و سبعیت حاکمان بعثی بهت زده می شود. این اردوگاه ها، فقط مکانی برای نگهداری اسرا نبودند، بلکه جغرافیایی از درد، مقاومت و کرامت انسانی بودند.

درخشش امید: حاج آقا ابوترابی و روحیه آزادگان

در میان تاریکی و ناامیدی اردوگاه ها، همواره نقاط نوری وجود داشت که روحیه اسرا را زنده نگه می داشت. یکی از مهم ترین این نقاط نورانی، حضور حاج آقا سید علی اکبر ابوترابی، معروف به «سید آزادگان» بود. کتاب «زندگی در مه» به زیبایی نقش محوری و تأثیرگذار ایشان را در روحیه و انسجام آزادگان به تصویر می کشد. حاج آقا ابوترابی، با حکمت، صبر و معنویت بی بدیل خود، همچون پدری دلسوز، پناه و امید اسرا بود. او با تدبیر و هدایت خود، به سازماندهی فعالیت های فرهنگی و مذهبی در اردوگاه ها کمک می کرد و با ایجاد فضایی از همبستگی و همدلی، توانست مقاومت آزادگان را تقویت کند. داستان هایی از شوخی ها، لحظات کوچک شادی و دلگرمی (مانند تحویل سهمیه لباس های عید که با وجود کوچک بودن، با خنده و شوخی میان اسرا رد و بدل می شد)، نشان می دهد که چگونه حتی در سخت ترین شرایط، انسان می تواند با تکیه بر ایمان و جمع، روزنه های امید را پیدا کند. این بخش از کتاب، گواهی بر این حقیقت است که روح انسان در برابر هیچ سختی ای تسلیم نمی شود، به خصوص زمانی که رهبری معنوی و کاریزماتیک همچون حاج آقا ابوترابی را در کنار خود داشته باشد.

تلخی ها و شیرینی های ناگزیر اسارت

زندگی در اسارت، آمیزه ای از تلخی ها و شیرینی های ناگزیر بود که هر یک به نوعی بر روح و جان آزادگان اثر می گذاشت. در «زندگی در مه»، یعقوب مرادی با صداقت از رویدادهای عاطفی و سخت سخن می گوید. شنیدن خبر شهادت فرزند در جبهه، ضربه ای روحی و جان سوز بود که دل هر پدری را به درد می آورد. دلتنگی برای خانواده، وطن و عزیزان، هر لحظه با آزادگان بود و این جدایی، باری سنگین بر دوش آنان می نهاد. اما در کنار این تلخی ها، لحظات شیرینی نیز وجود داشت که همچون جرقه هایی کوچک در تاریکی، امیدبخش بودند. برگزاری مناسک مذهبی و فرهنگی نظیر عزاداری ها، نوحه خوانی ها، جشن ها و اعیاد، بهانه ای برای حفظ هویت دینی و ملی بود. این فعالیت ها نه تنها به تقویت روحیه کمک می کرد، بلکه حس تعلق و همبستگی را میان اسرا افزایش می داد. یکی از رویدادهای مهم که تأثیر عمیقی بر آزادگان گذاشت، خبر پذیرش قطعنامه ۵۳۸ و پایان جنگ بود. این خبر، اگرچه با غم و اندوه فراوان برای پایان یافتن جنگ همراه بود، اما نوید آزادی و بازگشت به وطن را نیز در خود داشت و اشک شوق و اندوه را همزمان بر چهره ها جاری ساخت. این بخش، به خوبی نشان می دهد که چگونه انسان در اوج سختی ها، به دنبال معنا و امید می گردد و چگونه با حفظ ارزش های خود، می تواند بر دشواری ها فائق آید.

نامه ها: پل ارتباطی با دنیای بیرون

در دوران اسارت، نامه ها بیش از یک تکه کاغذ بودند؛ آن ها پلی بودند میان دنیای محصور اردوگاه و دنیای آزاد بیرون، و هر کدام حامل بار سنگینی از احساسات، امیدها و انتظارات.

اهمیت و محتوای نامه های یعقوب مرادی

یعقوب مرادی، در طول ده سال اسارت، توانست ۱۰ نامه به تهران ارسال کند که ۹ فقره از آن ها در کتاب «زندگی در مه» آورده شده است. این نامه ها، گنجینه ای ارزشمند از اطلاعات دست اول و عواطف درونی یک آزاده هستند. بختیاری دانشور با تحلیل دقیق این نامه ها، خواننده را به عمق روح و روان مرادی می برد. هر نامه، بازتابی از وضعیت اسرا در زمان نگارش، دل مشغولی های راوی، امیدهای او به آینده و انتظاراتش از خانواده و وطن است. این نامه ها، تنها یک گزارش خشک و خالی از وضعیت نبودند، بلکه پیام هایی از زندگی، امید و مقاومت را حمل می کردند. تأثیر این نامه ها بر روحیه اسیر و خانواده، دوطرفه بود؛ از سویی اسیر با نوشتن و فرستادن نامه، احساس ارتباط با دنیای بیرون را تجربه می کرد و از سویی دیگر، خانواده با دریافت این نامه ها، از سلامت و وضعیت فرزند خود آگاه می شدند و بار سنگین انتظارشان کمی تسکین می یافت. این بخش از کتاب نشان می دهد که چگونه در شرایط دشوار، کوچک ترین ارتباط می تواند به بزرگ ترین امید تبدیل شود و چگونه کلمات، قدرتی فراتر از تصور برای حفظ روحیه و پیوند انسان ها دارند.

«این نامه ها در طول سال های ۶۰ تا ۶۹ به نگارش درآمده اند و در اواخر این اثر فاخر، ۹ نامه از ۱۰ نامه ای که مرادی از عراق به تهران فرستاده است، آورده شده که همگی خواندنی و قابل تفکر هستند.»

آزادی و بازگشت: دیدارها و وداع ها

پس از سال ها رنج و انتظار، سرانجام لحظه موعود فرا می رسد؛ لحظه ای که برای هر آزاده ای معنای زندگی دوباره داشت. کتاب «زندگی در مه» با توصیف این لحظات، به اوج خود می رسد.

لحظه موعود: پایان اسارت و بازگشت به وطن

پنجم شهریور سال ۱۳۶۹، روزی فراموش نشدنی در تاریخ دفاع مقدس و به ویژه برای آزادگان بود. این روز، روز پایان اسارت یعقوب مرادی و بازگشت او به آغوش وطن بود. بختیاری دانشور با زبانی پرشور و هیجان، حس و حال آزادی و مسیر پر از شور و اشتیاق بازگشت به ایران را روایت می کند. هر قدم در خاک میهن، سرشار از حس رهایی و پیروزی بود. آزادگان پس از سال ها دوری و تحمل سختی ها، با استقبال بی نظیر مردم و مسئولین مواجه شدند. زیارت مرقد مطهر امام خمینی (ره)، نقطه عطفی در مسیر بازگشت آن ها بود؛ جایی که می توانستند با امام و رهبر سفرکرده خود تجدید میثاق کنند و از او برای سال های مقاومت و پایداری طلب فیض نمایند. این بخش از کتاب، نمایشگر اوج احساسات ملی و مذهبی است که در استقبال از آزادگان موج می زد و حس غرور و افتخار را در دل هر ایرانی زنده می کرد.

مواجهه با واقعیت ها: شادی در کنار اندوه

بازگشت به وطن، اگرچه سراسر شادی و شعف بود، اما با واقعیت های تلخی نیز همراه شد. یعقوب مرادی پس از سال ها دوری، با خبری دردناک مواجه می شود: مادرش در دوران اسارت، چشم انتظار و دلتنگ، دار فانی را وداع گفته است. این خبر، شادی بازگشت را با اندوهی عمیق درهم می آمیزد و به خواننده نشان می دهد که چگونه جنگ، سایه خود را حتی پس از پایان، بر زندگی افراد می اندازد. راوی با صداقت و احساس، تأثیر این واقعه تلخ را بر روح و روان خود بیان می کند. اما در کنار این اندوه، لحظه ای شیرین و پرشور نیز در انتظار اوست: دیدار مجدد با فرزند خردسالش، عباس، که اکنون جوانی برومند شده است. این دیدار، نمادی از تداوم زندگی، امید و عشق خانوادگی است که حتی سال ها جدایی نیز نمی تواند آن را از بین ببرد. این تقابل میان شادی و اندوه، به «زندگی در مه» بعدی انسانی و عمیق می بخشد و مخاطب را با پیچیدگی های احساسی بازگشت یک آزاده آشنا می کند.

مستندات دیداری کتاب

برای تکمیل روایت و افزودن بر اعتبار و ملموس بودن داستان، کتاب «زندگی در مه» با تصاویر ارزشمندی همراه شده است. این تصاویر، شامل عکس هایی از لحظه اعزام یعقوب مرادی به جبهه، حضور او در میدان نبرد و در نهایت، تصاویر بازگشت او به میهن است. این مستندات دیداری، نه تنها به عنوان شاهد عینی برای تأیید صحت خاطرات عمل می کنند، بلکه حس نزدیکی و واقع گرایی را به خواننده منتقل می کنند. دیدن تصاویر واقعی از چهره های جوان و پرشور رزمندگان، و سپس چهره های بالغ و آب دیده آزادگان، قدرت تأثیرگذاری داستان را چندین برابر می کند. این عکس ها، مکمل روایات کلامی هستند و به مخاطب کمک می کنند تا چهره واقعی قهرمانان این داستان را در ذهن خود مجسم کند و با عمق فداکاری ها و از خودگذشتگی های آن ها بیشتر آشنا شود.

تحلیل و پیام های اصلی «زندگی در مه»

کتاب «زندگی در مه» فراتر از یک روایت صرف از خاطرات، اثری است که با سبک نگارش خاص خود و پیام های عمیق انسانی، جایگاهی ویژه در ادبیات پایداری پیدا کرده است.

سبک نگارش و روایتگری داوود بختیاری دانشور

یکی از نقاط قوت برجسته «زندگی در مه»، سبک نگارش و روایتگری داوود بختیاری دانشور است. او با انتخاب نثری ساده، روان و بی ابهام، توانسته است داستان را به گونه ای بازگو کند که برای طیف وسیعی از خوانندگان، از متخصصین حوزه ادبیات دفاع مقدس گرفته تا عموم مردم، قابل فهم و دلنشین باشد. این سادگی، نه تنها از عمق محتوا نمی کاهد، بلکه به قدرت انتقال پیام ها می افزاید. دانشور با دقت مثال زدنی در نقل جزئیات، فضای اردوگاه ها، رویدادها و حتی احساسات درونی یعقوب مرادی را به شکلی زنده و ملموس به تصویر می کشد. توصیفات او آنقدر واقعی هستند که خواننده می تواند خود را در آن فضا حس کند و با شخصیت ها ارتباطی عمیق برقرار سازد. قدرت او در انتقال احساسات و تجربه های عمیق، بدون افراط در احساسات گرایی، از دیگر ویژگی های مهم قلم اوست. این سبک، «زندگی در مه» را به اثری ماندگار و تأثیرگذار تبدیل کرده است که تجربه اسارت را نه به عنوان یک واقعه دور، بلکه به عنوان یک تجربه انسانی عمیق و جهانی به تصویر می کشد.

پیام های ماندگار کتاب

«زندگی در مه» گنجینه ای از پیام های ماندگار و درس های اخلاقی و انسانی است که فراتر از زمان و مکان، برای هر انسانی آموزنده است. این کتاب، در وهله اول، درس های ارزشمندی از مقاومت، ایثار، ایمان، امید و صبوری در برابر سختی ها و مشقت ها را ارائه می دهد. یعقوب مرادی و همرزمانش، نمادی از انسان هایی هستند که در اوج ناامیدی، به ریسمان امید چنگ زدند و با تکیه بر ایمان خود، دشوارترین دوران زندگی را پشت سر گذاشتند. اهمیت حفظ هویت و ارزش های انسانی در شرایطی که دشمن سعی در نابودی کرامت آن ها داشت، پیام دیگری است که به وضوح در این کتاب دیده می شود. آزادگان با حفظ مناسک مذهبی، فعالیت های فرهنگی و همبستگی میان خود، به هویت ایرانی و اسلامی شان چنگ زدند و اجازه ندادند که سختی ها، آن ها را از ریشه هایشان جدا کند. در نهایت، «زندگی در مه» بازتابی واقع گرایانه و بدون اغراق از زندگی اسرای جنگی است؛ نه تصویری قهرمانانه و غیرواقعی، بلکه روایتی از انسان هایی که با تمام ضعف ها و قوت هایشان، در برابر ظالم ایستادند و کرامت خود را حفظ کردند. این پیام ها، «زندگی در مه» را به اثری فراتر از یک کتاب خاطرات تبدیل کرده و آن را به مرجعی برای درک عمیق تر از روحیه پایداری و ایثار ملت ایران تبدیل ساخته است.

چرا مطالعه «زندگی در مه» ضروری است؟

در میان انبوه کتاب ها و منابع موجود، برخی آثار از چنان اهمیتی برخوردارند که مطالعه آن ها به یک ضرورت فرهنگی و تاریخی تبدیل می شود. «زندگی در مه» بی شک یکی از این آثار است.

این کتاب بیش از یک روایت شخصی، یک سند تاریخی است که ابعاد ناشناخته ای از دوران اسارت آزادگان ایرانی را برای نسل های کنونی و آینده روشن می سازد. مطالعه نسخه کامل «زندگی در مه»، نه تنها به ما کمک می کند تا عمق فداکاری ها و از خودگذشتگی های یعقوب مرادی و هزاران آزاده دیگر را درک کنیم، بلکه ما را با صبر، ایمان و مقاومتی آشنا می سازد که شاید در زندگی روزمره کمتر فرصت تجربه آن را داشته باشیم. این کتاب، گواهی است بر توانایی بی کران روح انسان در مواجهه با سخت ترین شرایط و درس هایی از امید و پایداری به ما می آموزد. برای نسل جوان، که ممکن است درک مستقیمی از دوران دفاع مقدس نداشته باشند، «زندگی در مه» یک پنجره به گذشته است؛ پنجره ای که از طریق آن می توانند با تاریخ پر افتخار سرزمینشان، فداکاری رزمندگان و آزادگان، و ارزش های والای انسانی آشنا شوند. این اثر، تنها یک کتاب نیست، بلکه گنجینه ای از خاطرات ملی و یک منبع الهام بخش برای هر ایرانی است که می خواهد با ریشه های مقاومت و استواری این ملت آشنا شود. «زندگی در مه»، روایتگر بخش مهمی از هویت جمعی ماست و به همین دلیل، مطالعه آن برای شناخت و درک بهتر خودمان و تاریخمان، امری ضروری و حیاتی محسوب می شود.

کتاب زندگی در مه از داوود بختیاری دانشور، که خاطرات ارزشمند یعقوب مرادی را در خود جای داده است، نمونه ای درخشان از ادبیات پایداری محسوب می شود. این اثر، با نثری روان و توصیفاتی زنده، خواننده را به سفری عمیق در دل رنج ها و مقاومت های دوران اسارت می برد و هر صفحه آن، گواهی بر قدرت ایمان و اراده انسان در برابر ستم و ناملایمات است. داوود بختیاری دانشور با روایت خود، نه تنها یک داستان، بلکه یک تاریخ زنده را به نسل های آینده منتقل می کند.

نتیجه گیری

کتاب «زندگی در مه»، به قلم توانای داوود بختیاری دانشور، فراتر از یک خلاصه کامل کتاب زندگی در مه – داوود بختیاری دانشور یا صرفاً روایتی از خاطرات یک آزاده است؛ این اثر، سندی تاریخی و ادبی است که روح مقاومت و ایستادگی ملت ایران را در دوران دفاع مقدس به تصویر می کشد. از لحظات نفس گیر اسارت در ذوالفقاری و بصره گرفته تا سال های پر مشقت در اردوگاه های رمادیه، موصل و صلاح الدین، یعقوب مرادی نمادی از هزاران آزاده ای است که با صبر و ایمان، به جنگ با دشواری ها رفتند. نقش بی بدیل حاج آقا ابوترابی، نامه های پر امید و اندوه، و نهایتاً بازگشت به وطن با تلخی فقدان مادر و شیرینی دیدار با فرزند، همگی ابعادی از یک تجربه انسانی عمیق را آشکار می سازند.

«زندگی در مه» ما را با درس هایی از ایثار، امید، و انسانیت آشنا می کند که در سخت ترین شرایط نیز می توانند چراغ راه باشند. این کتاب، یاد و خاطره تمامی آزادگان و رزمندگانی را زنده نگه می دارد که برای حفظ عزت و سربلندی این سرزمین، از جان و جوانی خود گذشتند. مطالعه این اثر، فراخوانی است به تفکر درباره پیام های انسانی و معنوی پایداری، تا نسل های جدید نیز با میراث گران بهای مقاومت آشنا شوند و ارزش های آن را درک کنند. این خلاصه کامل کتاب زندگی در مه – داوود بختیاری دانشور، تلاشی است برای گشودن دریچه ای به سوی یکی از درخشان ترین صفحات تاریخ معاصر ایران.